Να μην πετάμε στα σύννεφα, αλλά και να μην είμαστε κατώτεροι των περιστάσεων

Μας λείπει το όραμα. Ο υψηλός στόχος. Τουλάχιστον ένα σκαλοπάτι πάνω από την κοινοτοπία. Κι αυτό μας δυσκολεύει πολύ. Σήμερα, κορύφωση της πάλης μας είναι η κατάργηση του Μνημονίου. Φτάνει, όμως, αυτό για μια πραγματική αλλαγή; Στην Ελλάδα, την Ισπανία, την Πορτογαλία, αλλά και τη Γερμανία, τη Γαλλία και την Ιταλία, λείπει το όραμα. Ο αγώνας κατά της λιτότητας κι ο αγώνας για την υπεράσπιση των κεκτημένων είναι αγώνες αναγκαίοι, αλλά αμυντικοί ή κοντοπρόθεσμοι. Κατά βάση μεταρρυθμιστικοί και όχι ανατρεπτικοί, γιατί σε αυτό το επίπεδο βρίσκεται η αντιπαράθεση συμφερόντων στο δυτικό κόσμο.Εμείς, που μιλάμε, έστω συνθηματολογικά, για ανατροπή, μπορεί και να είμαστε οι πιο ριζοσπαστικοί στο στρατόπεδο, εάν υπάρχει κάτι τέτοιο, της ευρωπαϊκής Αριστεράς. Αλλά κι εμείς έχουμε το όραμα θολό. Γιατί το όραμα, η προοπτική, το σχέδιο, η πρόταση, η επιδίωξη για ένα άλλο μοντέλο, ένα εναλλακτικό στον καπιταλισμό κοινωνικό σύστημα, είτε δεν υπάρχει είτε είναι κρυμμένο πίσω από τις κουρτίνες που κρύβουν τις απογοητεύσεις, τις ήττες, τις οπισθοδρομήσεις και τις αυτομολίες που έχει υποστεί η Αριστερά, ιδίως τις τελευταίες δεκαετίες. Αλλά χωρίς όραμα μπορεί ο πολίτης να εξεγερθεί; Μπορεί να βάλει τον εαυτό του κι ό,τι του έχει απομείνει από τα υπάρχοντά του, την προσωπική του ασφάλεια και την αξιοπρέπειά του, σε ακόμα μεγαλύτερο κίνδυνο, εάν δεν πιστεύει σε κάτι ανώτερο; Εάν δεν έχει μπροστά του μια απελευθερωτική ιδέα, ένα ωραιότερο κόσμο, μια έξοδο διαφυγής από τη μιζέρια, την υποταγή και την αλλοτρίωση;Καμία επανάσταση δεν έγινε ποτέ, καμία εξέγερση, κανένας μεγάλος αγώνας χωρίς ένα αντάξιο όραμα. Ο Λεωνίδας για την πατρίδα, ο Σπάρτακος για την ελευθερία, ο Ροβεσπιέρος για την ισότητα, ο Κολοκοτρώνης για την ανεξαρτησία, ο Σιμόν Μπολίβαρ για την απελευθέρωση, ο Λένιν για το σοσιαλισμό, το ΕΑΜ και ο ΕΛΑΣ κόντρα στο φασισμό για ψωμί και ανεξαρτησία, ο Γκάντι για την ειρήνη και την εθνική κυριαρχία, ο Μάο για τη λαϊκή δημοκρατία, ο Τσε και ο Κάστρο για την ανεξαρτησία και το σοσιαλισμό, ο Αλιέντε για τη δημοκρατία, ο Τσάβες για την ισότητα και την ανεξαρτησία… Ακόμα και οι ισλαμιστές έχουν ένα κινητήριο όραμα, τον ύψιστο με τις αξίες και τον παράδεισό του, που τους κάνει αδάμαστους, άφοβους, αποφασισμένους, μαχητικούς…

Ο δυτικός άνθρωπος είναι ηττημένος ενώ νομίζει ότι είναι νικητής. Φοβισμένος μην χάσει εντελώς τις κατακτήσεις του, τις στοιχειώδεις ανέσεις του και την επιτηρούμενη ασφάλειά του, τώρα και την κακοπληρωμένη δουλειά του, δεν έχει όραμα, δεν πιστεύει ότι μπορεί να υπάρξει κάτι ριζικά διαφορετικό που θα τον απαλλάξει από τα άγχη, την εύθραυστη επιβίωση και το αβέβαιό του μέλλον. Με την πλύση εγκεφάλου που έχει υποστεί, για τη χειροτέρευση της κατάστασής του, φταίει περισσότερο ο Καντάφι, ο Σαντάμ Χουσεΐν, οι Ταλιμπάν και ο Ισλαμικός Στρατός από τους ολιγάρχες, τους τραπεζίτες, τους στρατηγούς και τους πολιτικούς που τον κυβερνούν. Δεν φαίνεται να πολυπιστεύει, κι ας απαξιώνει τους ηγέτες του, ότι το πρόβλημά του, το πρόβλημα της κοινωνίας, της χώρας και του μπλοκ στο οποίο αυτή ανήκει, είναι εσωτερικό, κι ότι είναι φυσικό επακόλουθο του συστήματος στο οποίο ζει.

Λείπει, λοιπόν, το κινητήριο όραμα στις δυτικές κοινωνίες, στις οποίες και το καπιταλιστικό όραμα, των απεριόριστων ευκαιριών, του ατελείωτου πλούτου, της άνευ ορίων ελευθερίας και της πολιτιστικής ανωτερότητας μαραίνεται πλέον ραγδαίως, αφού γνώρισε μια επιθανάτια έξαρση στις χώρες του ανατολικού μπλοκ, πρόσκαιρη, καθώς κι αυτές προσγειώνονται άτσαλα στην άγρια φύση της οικονομίας της αγοράς.

 

Τώρα, σε τι πιστεύουμε, άραγε;

Η ελκυστική ιδέα της ενωμένης Ευρώπης, με μπόλικα «μπόνους», άμβλυνε πολύ το αίτημα της εθνικής κυριαρχίας και ανεξαρτησίας. Περίπου αντίστοιχα άμβλυνε και το αίσθημα της ελευθερίας, αφού αυτή που γνωρίσαμε μεταδικτατορικά ήταν πράγματι πρωτόγνωρη σε σχέση με το παρελθόν. Και το ίδιο μπορεί να πει κανείς για το ψωμί, την παιδεία, την υγεία και την ειρήνη, στη φάση της ευημερίας που δεν ικανοποίησε τους πάντες ισότιμα, αλλά δεν άφησε και κανέναν να λιμοκτονεί. Στον αντίποδα, ο σοσιαλισμός δυσφημίστηκε πάρα πολύ όχι μόνο από την κυρίαρχη ιδεολογία και τους τελειοποιημένους μηχανισμούς της, αλλά και από τη διαστρέβλωση που υπέστη από τους ίδιους τους εφαρμοστές του.

Υπάρχουν, βέβαια, εκείνοι που εξακολουθούν να διατυμπανίζουν το σοσιαλιστικό και κομμουνιστικό τους πρόταγμα, π.χ. το ΚΚΕ, αλλά σαν αίρεση, καθώς εμμένουν σε ένα πεπερασμένο μοντέλο και ένα άκαμπτο δόγμα που δεν φαίνεται να επηρεάστηκε καθόλου από τις θεμελιακές ανατροπές που συνέβησαν στο παγκόσμιο σοσιαλιστικό στρατόπεδο.

Μείναμε, λοιπόν, κι εμείς, οι μη δογματικοί αριστεροί, μπουκάλα. Ενώ υπονοούμε ότι εξακολουθούμε να είμαστε σοσιαλιστές και κομμουνιστές, δεν το έχουμε και σημαία. Λόγω της απογοήτευσης και λόγω της κυρίαρχης προπαγάνδας που δεν μας αφήνει εύκολα να ανακάμψουμε και λόγω της δυσπιστίας της κοινωνίας απέναντι σ’ αυτό που κατά βάθος πρεσβεύουμε. Οι προκαταλήψεις, οι αφορισμοί, οι αντιπαλότητες και οι στερεότυπες αντιλήψεις που έχουν διαποτίσει εμάς τους ίδιους, αποτελούν μεγάλο εμπόδιο για μια νέα πορεία της Αριστεράς.

Όμως, τώρα, τα πράγματα σφίγγουν, ο κόσμος δεινοπαθεί και πολλοί άνθρωποι άρχισαν να προβληματίζονται με πιο ανοιχτό μυαλό. Είναι, λοιπόν, μεγάλη ευκαιρία, να κάνουμε κι αυτό που δεν κάναμε με επάρκεια τόσον καιρό. Να καθαρίσουμε τις δικές μας σκέψεις από τα μπάζα που μας έχει ρίξει ο καπιταλισμός, να ξαναδούμε την πραγματικότητα με καθαρότερο μυαλό και να ανασυντάξουμε τις δυνάμεις μας με πίστη στα αμετάβλητα ιδανικά της Αριστεράς, τη δημοκρατία, την ελευθερία, την ανεξαρτησία, την ειρήνη, τη δικαιοσύνη, την αδερφοσύνη και την ισότητα. Με βάση αυτές τις αρχές και με κληρονομιά τους μεγάλους αγώνες και τις θυσίες των λαών, αλλά και τα επιτεύγματα της γιγαντιαίας πάλης για το σοσιαλισμό, τα οποία είναι πάρα πολύ σημαντικά εάν τα απαλλάξουμε με ψυχραιμία και ευαισθησία από τις στρεβλώσεις και κακοποιήσεις που υπέστησαν κατά την εφαρμογή τους, θα μπορέσουμε να ξαναδιατυπώσουμε με σύγχρονο λόγο το όραμα για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση, χωρίς καταστροφή της φύσης, χωρίς πολέμους και χωρίς ολιγάρχες. Να μην πετάμε στα σύννεφα, αλλά και να μην είμαστε κατώτεροι των περιστάσεων. Και, τότε, μ’ αυτό το όραμα, ο πολίτης, ξεπερνώντας τις φοβίες, τους δισταγμούς και τις αμφιβολίες που έχει, θα υψώσει θαρραλέα το ανάστημα του και θα παλέψει για να γίνει ο ρυθμιστής της ζωής του.

       

ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ :
Περίπτερο Ιδεών – ΔΡΟΜΟΣ της Αριστεράς,
Φ. 243 - 27/12/2014

Πώς θα ήταν ο κόσμος χωρίς το Κομμουνιστικό Κόμμα Κίνας;

 

90 χρόνια από την ίδρυσή του.

Όποιος και να γράφει την ιστορία, όπως και να τη γράφει, δεν μπορεί μακροπρόθεσμα να αγνοήσει τα κοσμογονικά γεγονότα που αλλάζουν τις κοινωνίες εκ βάθρων. Όση αλλοίωση κι αν υφίστανται από τα ΜΜΕ, τους ιστορικούς και τους διανοούμενους, τα γεγονότα αυτά δεν μπορούν να απαλειφθούν ούτε να χάσουν τη σημασία και την αξία τους.
Επί δεκαετίες ολόκληρες το Κομμουνιστικό Κόμμα Κίνας δεχόταν λάσπη και περιφρόνηση από τη Δύση γιατί επιδίωκε να εκδιώξει την αποικιοκρατία και να αναδιανείμει ισότιμα τον εθνικό πλούτο. Από το ’60 και μετά, υπέστη και την απόρριψη από το Κ.Κ. της Σοβιετικής Ένωσης και τα εξαρτημένα από το ΚΚΣΕ κόμματα σε όλο τον κόσμο. Όμως, κόντρα στο ρεύμα, το ΚΚΚ ενίσχυσε την αντιαποικιοκρατική πάλη και συνέβαλε καθοριστικά στην αναδιάταξη του κόσμου. Ταυτόχρονα, μπόλιασε με τις ιδέες και τις καινοτομίες του τα πολιτικά κινήματα, αλλά και τον τρόπο σκέψης πολλών διανοητών στις μητροπόλεις. Κομμουνιστικά κόμματα και απελευθερωτικά κινήματα από το Βιετνάμ ώς την Αφρική και τη Λατινική Αμερική, ιδρύθηκαν και έδρασαν βασισμένα στο έργο του Μάο και τις πρακτικές του ΚΚΚ. Κι αυτή η επιρροή παραμένει ισχυρή μέχρι σήμερα στην Ινδία, το Νεπάλ, τις Φιλιππίνες κι αλλού. Επίσης, οι πολιτικές και πολιτιστικές καμπάνιες (Αφήστε εκατό λουλούδια ν’ ανθίσουν, η γυναίκα είναι το μισό τ’ ουρανού, βομβαρδίστε τα επιτελεία των γραφειοκρατών της εξουσίας κ.λπ.), επηρέασαν βαθιά τα πολιτικά, κοινωνικά και πολιτιστικά κινήματα στη Δύση.

80 εκατομμύρια μέλη!

Από το 1921, το ΚΚΚ χρειάστηκε 28 ολόκληρα χρόνια για να απαλλάξει την Κίνα από τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, αλλά και τους εθνικιστές του Τσαν Κάι Σεκ.
Με βαριές θυσίες, αλλά και μεγάλες εμπειρίες, διαμορφώθηκαν τακτικές και στρατηγικές και συσπειρώθηκε ο λαός με προσωπικότητες παγκόσμιας εμβέλειας που οδήγησαν στη νίκη μεταβάλλοντας οριστικά την πολιτική γεωγραφία μιας πελώριας χώρας, αλλά και του κόσμου ολόκληρου. Ποτέ άλλοτε η ανθρωπότητα δεν είχε βιώσει μία τοπική αλλαγή τόσο μεγάλης κλίμακας.
Η σημασία της ίδρυσης του ΚΚΚ είναι αναμφισβήτητη, ο ρόλος του στην παγκόσμια ιστορία πρωταγωνιστικός, η συμβολή του στην παγκόσμια ειρήνη καθοριστική και η ενενηντάχρονη πορεία του αντικείμενο επισταμένων μελετών, αλλά και έντονων αντεγκλήσεων, μέσα κι έξω από την Κίνα. Όμως, όλοι συγκλίνουν στο ότι χωρίς το ΚΚ Κίνας, η ιστορία του 20ου και 21ου αι. θα ήταν εντελώς διαφορετική!
Σήμερα, το ΚΚ Κίνας είναι το μεγαλύτερο κόμμα στον κόσμο, με 80.269.000 μέλη, εκ των οποίων περίπου 18 εκατ. γυναίκες (22,5%) και 5,3 εκατ. από εθνικές μειονότητες (6,6%). Οι επαγγελματικές ομάδες που το αποτελούν είναι αγρότες (31%), εργάτες (9%), εργαζόμενοι στο κόμμα και σε κρατικούς φορείς (7,5%), στελέχη και τεχνικοί σε επιχειρήσεις και μη κυβερνητικές οργανώσεις (22,3%), φοιτητές (3,1%) κ.ά.
Την περασμένη χρονιά, το κόμμα δέχτηκε περίπου τρία εκατομμύρια νέα μέλη (από 21 εκατ. αιτήσεις) και διέγραψε λόγω αποχώρησης ή αποβολής 32 χιλιάδες μέλη.
Ας σημειωθεί ότι κατά την ίδρυσή του, το 1921, το ΚΚΚ είχε περίπου 50 μέλη και το 1949 που ανακηρύχτηκε η Λαϊκή Δημοκρατία, περίπου 4,5 εκατ. μέλη.

(Ο πρόεδρος Μάο – Σκίτσο του Πέτρου Ζερβού για το άρθρο)

 

 

Σταθμοί στην ιστορία του ΚΚΚ

1921, πρώτη Ιουλίου, ίδρυση του ΚΚ Κίνας
1927, ο εθνικιστής στρατηγός Τσαν Κάι Σεκ σε συνεργασία με τη Μαφία σφάζει εκατοντάδες κομμουνιστές στη Σανγκάη
1934, ο Μάο τίθεται επικεφαλής, μετά τις καταστροφικές αποτυχίες της αριστερής τάσης του κόμματος
1934-1935, Μεγάλη Πορεία, για αποφυγή περικύκλωσης και ανασυγκρότηση
1937, νέες επιθέσεις των Ιαπώνων και τερατώδεις σφαγές
1937-1945, συμμαχία με τους εθνικιστές εναντίον των Ιαπώνων· ο στρατός των κομμουνιστών αυξάνεται από 80 σε 900 χιλιάδες
1949, 2-4% του πληθυσμού κατέχει το 30-50% της καλλιεργήσιμης γης
1949, εγκαθιδρύεται η Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας
1950-1953, εισβολή ΗΠΑ και συμμάχων στην Κορέα, ένα εκατομμύριο Κινέζοι νεκροί και τραυματίες
1950-1953, αναδιανομή της γης στη χώρα των 600 εκατομμυρίων ανθρώπων
1953-1957, αποφοιτούν 130.000 μηχανικοί, ανάπτυξη 8% ετησίως
1958-1960, Μεγάλο Άλμα προς τα Μπρος, για επιτάχυνση της ανάπτυξης και μεγαλύτερη συμμετοχή των εργατών στη λήψη αποφάσεων
1960, διακοπή σοβιετικής βοήθειας από τον Χρουτσόφ
1966-1968, Μεγάλη Προλεταριακή Πολιτιστική Επανάσταση, ενάντια στην αστική κουλτούρα και τους γραφειοκράτες
1971, η Κίνα γίνεται μέλος του ΟΗΕ και αποβάλλεται η Ταϊβάν
1972, επίσκεψη του Νίξον στο Πεκίνο
1976, θάνατος του προέδρου Μάο
1978, επικράτηση του Τεν Σιάο Πιν στο ΚΚΚ, αφετηρία του «σοσιαλισμού της οικονομίας της αγοράς»

Τα 90χρονα του ΚΚΚ στην Κίνα

Τα 90χρονα γιορτάστηκαν με πολιτιστικές εκδηλώσεις σε όλη την Κίνα. Ένα ρεύμα αναβίωσης εκατοντάδων «κόκκινων τραγουδιών» που τραγουδήθηκαν στα χρόνια της επανάστασης και της σοσιαλιστικής οικοδόμησης απλώθηκε παντού. Ομάδες από φοιτητές, εργάτες και βετεράνους του στρατού σε εργοστάσια, σχολές, πλατείες και πολιτιστικά κέντρα, επανέφεραν στο προσκήνιο τα επαναστατικά τραγούδια. Ορισμένα διασκευάστηκαν από νεανικά συγκροτήματα σε ύφος ροκ και χιπ χοπ. Μάλιστα, εξαιτίας της απήχησής τους, ο υποδιευθυντής του διεθνούς τμήματος του ΚΚΚ, προσπάθησε να περιορίσει ανεπιθύμητες ερμηνείες του φαινομένου, λέγοντας ότι έχει πολιτιστικό χαρακτήρα και δεν σηματοδοτεί κάποια πολιτική στροφή προς τα αριστερά ή τα δεξιά.
Στο Πεκίνο, πραγματοποιήθηκε μεγάλη συναυλία στο εθνικό στάδιο, στη Φωλιά του Πουλιού, και η κεντρική πλατεία της πρωτεύουσας, η Τιεν’ανμέν, για πρώτη φορά στην ιστορία διακοσμήθηκε για τον εορτασμό μιας επετείου του κόμματος με εκατομμύρια λουλούδια από 24 διαφορετικά είδη και ένα πελώριο σφυροδρέπανο, με φόντο το πορτρέτο του προέδρου Μάο.
Ανήμερα, κυκλοφόρησαν από το ΚΚΚ δύο βιβλία με τις σκέψεις του Μάο και του Τεν Σιάο Πιν, μαζί με δύο άλλα βιβλία που αναφέρονται στα μεγάλα γεγονότα που διαμόρφωσαν τις σκέψεις του Μάο και το θεωρητικό σύστημα του σοσιαλισμού με κινεζικά χαρακτηριστικά. Επίσης, κυκλοφόρησαν 26 τόμοι με 3.600 ντοκουμέντα, της περιόδου 1921-1949. Ταυτόχρονα, ανακοινώθηκε ότι το βιβλίο για την ιστορία του ΚΚΚ, 1949-1978, που κυκλοφόρησε τον περασμένο Γενάρη, ξεπέρασε σε πωλήσεις το ένα εκατομμύριο αντίτυπα, καταρρίπτοντας κάθε προηγούμενο ρεκόρ βιβλίου ιστορίας. Το ίδιο έργο μόλις κυκλοφόρησε σε πέντε μειονοτικές γλώσσες (μογγολικά, θιβετιανά, ουιγουρικά, καζαχικά και κορεατικά).
Φέτος, παρατηρείται τεράστια αύξηση στον αριθμό των επισκέψεων σε τόπους που συνδέονται με την κινεζική επανάσταση. Στο χωριό Xibaipo, που ήταν επαναστατική βάση, οι επισκέπτες ξεπέρασαν τα δύο εκατομμύρια άτομα. Και στη γενέτειρα του Μάο, στο Shaoshan, ο αριθμός των επισκεπτών έχει εκτοξευτεί. Το κινεζικό πρακτορείο ειδήσεων υπογραμμίζει ότι μόνο την Πρωτομαγιά, οι επισκέπτες στο σπίτι του Μάο έφτασαν τους 150 χιλιάδες!

Στέλιος Ελληνιάδης

 

 ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ  :

 φ. 72, 2 Ιουλίου 2011