Δελτίο Θυέλλης 2: Οι σάπιοι πολιτικοί είναι πιο επικίνδυνοι από τα σάπια κρέατα!

Να φύγει το σάπιο! Να φύγουν αυτοί που καταστρέψανε και ξεφτιλίσανε τον τόπο! Καμία διαπραγμάτευση με τους υποτελείς, διεφθαρμένους κι ανίκανους!
Δεν υπάρχει περίπτωση να ανακάμψει ο τόπος, να ανασυγκροτήσει τις δυνάμεις του και να χαράξει νέα πολιτική εάν πρώτα δεν απαλλαγεί από τους επίορκους, που φέρουν ακέραιη την ευθύνη για την υποβάθμιση της Ελλάδας σε χώρα τέταρτης κατηγορίας!
Οι πολιτικοί της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ είναι ταυτισμένοι με την καταστροφή. Αυτοί οι ίδιοι είναι η καταστροφή. Η καταστροφή δεν είναι ένα πουκάμισο που το αλλάζεις. Ούτε κάτι αόρατο που πλανιέται στην ατμόσφαιρα. Η καταστροφή ταυτίζεται μ’ αυτούς που τη σχεδίασαν, τη διαχειρίστηκαν, την εφάρμοσαν. Είναι στο πετσί τους και στο αίμα τους. Ασκούσαν την εξουσία κατ’ αποκλειστικότητα και ξεθεμελίωσαν τη χώρα ολοσχερώς.
Έκλεισαν όλες τις βιομηχανίες και έκαναν νάνο την αγροτική οικονομία (πατάτες Αιγύπτου και λεμόνια Τουρκίας! Έλεος!!!). Υπερχρέωσαν τη χώρα καθιστώντας την όμηρο στους τοκογλύφους. Ξεπούλησαν όλες τις μεγάλες δημόσιες επιχειρήσεις. Έριξαν στην ανεργία εκατομμύρια εργάτες, αγρότες, υπάλληλους και ελεύθερους επαγγελματίες, καταδικάζοντάς τους στη μιζέρια και την εξαθλίωση. Φορολόγησαν τους φτωχούς και τους συνταξιούχους. Διευκόλυναν και κάλυψαν τους μεγαφοροφυγάδες προκειμένου να στείλουν ανενόχλητοι τεράστια ποσά στο εξωτερικό. Στήριξαν με δισεκατομμύρια τις τράπεζες για να μην έχουν ζημίες οι ιδιοκτήτες τους. Μοίρασαν τα κανάλια της τηλεόρασης σε πέντε ολιγάρχες για να ελέγχουν την ενημέρωση. Καταπάτησαν κάθε θεσμό και προσάρμοσαν τους νόμους στα συμφέροντά τους. Με το νόμο «περί ευθύνης υπουργών» παρέχουν πλήρη κάλυψη στους κλέφτες και μιζαδόρους υπουργούς και στους συνεργάτες τους. Μετέτρεψαν το Σύνταγμα σε κουρελόπανο και την αστική δημοκρατία σε παιδική χαρά. Ασέλγησαν πάνω στα ανθρώπινα δικαιώματα και, ενώ αυξάνεται η εγκληματικότητα εξ αιτίας των πολιτικών τους, χρησιμοποιούν την αστυνομία εναντίον των πολιτών και των κινημάτων. Άλλαξαν 19 φορές τον εκλογικό νόμο για να ευνοούνται τα κόμματά τους. Στις 6 Μάη, η ΝΔ με 18% πήρε 58 έδρες από τις κάλπες και 50 έδρες δώρο από τον εκλογικό νόμο!!! Αίσχος!
Στα νοσοκομεία δεν υπάρχει βαμβάκι, τα ραντεβού για σοβαρές εξετάσεις κλείνονται με καθυστέρηση μηνών, τα φάρμακα είναι υπερτιμολογημένα. Το λιανικό εμπόριο πνέει τα λοίσθια. Εκατοντάδες χιλιάδες μαγαζιά έβαλαν λουκέτο. Εκατοντάδες χιλιάδες έμποροι και βιοτέχνες αναγκάστηκαν να κατεβάσουν ρολά και οι μικροϊδιοκτήτες έχασαν τα ενοίκια με τα οποία συμπλήρωναν τα χαμηλά εισοδήματά τους. Αλλεπάλληλοι φόροι στα σπίτια των εργαζομένων μετατρέπουν την ιδιοκατοίκηση σε βραχνά και επιβάλλουν ενοίκιο και χαράτσι από το κράτος. Τα είδη πρώτης ανάγκης είναι πανάκριβα, οι λογαριασμοί της ΔΕΗ εκτοξεύονται στα ύψη, βενζίνη, πετρέλαιο και γκάζι καίνε τους καταναλωτές κάνοντας τη θέρμανση και τη μετακίνηση είδος πολυτελείας, τα διόδια αυξάνονται σε ημιτελείς και επικίνδυνους δρόμους (2500 άνθρωποι σκοτώνονται και άλλοι τόσοι μένουν ανάπηροι κάθε χρόνο!!!)… Οι σωματέμποροι γέμισαν την Αθήνα με οίκους ανοχής και οι έμποροι ναρκωτικών σκοτώνουνε με ηρωίνη τους φτωχούς νέους… Τα σχολεία είναι καγκελόφρακτα, το πράσινο σπανίζει, η ατμόσφαιρα μολυσμένη, η καθαριότητα απούσα, οι νέοι με πτυχία μαραζώνουν και ξενητεύονται.
Είναι αυτή η Ελλάδα που θέλουμε; Δεν φταίει κανένας πολιτικός για όλα αυτά; Δεν είναι συγκεκριμένα τα κόμματα και συγκεκριμένοι οι πολιτικοί που κυβέρνησαν την Ελλάδα; Πόσο πρέπει να βλάψουν την Ελλάδα, πόσο περισσότερο πρέπει να καταστρέψουν τη ζωή μας για να τους διώξουμε;
Δεν πρέπει να έχει ένα τέλος η κατηφόρα πριν μας διαλύσουν εντελώς;

 

Στέλιος Ελληνιάδης

 

ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ :
Περίπτερο Ιδεών – ΔΡΟΜΟΣ της Αριστεράς
φ. 115, Σάββατο 12  Μαΐου 2012

Όχι στα εργοστάσια κουλτούρας, ναι στην υγρή πολιτική!

Η μεγάλη επιτυχία του ΣΥΡΙΖΑ θέτει, δίπλα στα παλιά, πολλά νέα ζητήματα που θέλουν μεγάλη προσοχή και μεγάλες ικανότητες διαχείρισης.

Ενδεικτικά, σκέφτομαι τους δεκάδες χιλιάδες πολίτες που για πρώτη φορά ψήφισαν αριστερά, προερχόμενοι από άλλους πολιτικούς χώρους, κυρίως από το κέντρο και τη δεξιά. Πώς, όμως, θα σταθεροποιήσουμε αυτή τη σχέση με τρόπο δημιουργικό, χωρίς να αλλοιωθεί η αριστερή μας φυσιογνωμία; Γιατί, ο κάθε πολίτης που σε κάποια φάση αναγνωρίζει την αξία σου και την ορθότητα των θέσεών σου, δεν σημαίνει ότι συγκλίνοντας –κατ’ αρχήν εκλογικά- αυτομάτως παραιτείται από τις γενικότερες κοσμοαντιλήψεις του, που πιθανότατα είναι –τουλάχιστον εν μέρει- πιο ριζοσπαστικές ή πιο συντηρητικές. Πώς θα εμφυσήσουμε στους νέους συναγωνιστές ή συνοδοιπόρους μεγαλύτερη επιθυμία να μοιραστούν τις ιδέες μας που δεν είναι στενά εκλογικές; Πώς θα σεβαστούμε τη διαφορετικότητά τους και πώς θα υπερασπιστούμε τις αρχές μας χωρίς να διαρρήξουμε αυτή τη νέα σχέση; Πώς θα διδαχτούμε από την εμπειρία και πώς θα ικανοποιήσουμε τις ανάγκες τόσων πολλών ανθρώπων που αριθμητικά μάς υπερβαίνουν; Πολλά τα ερωτήματα.
Mε απασχολεί πάρα πολύ η εσωτερική μας αναδιάταξη. Αν μέσα απ’ αυτή τη διαδικασία δεν ανοίγουμε τους ορίζοντές μας, δεν εμπλουτίζουμε τις αντιλήψεις μας και δεν βελτιώνουμες τις πρακτικές μας, όσο έδαφος κι αν κατακτούμε, θα βρισκόμαστε σε κινούμενη άμμο που με το πρώτο ολίσθημα θα μας καταπιεί.
Η στενή πολιτική θεώρηση δεν με καλύπτει. Όχι από ιδιοτροπία, αλλά γιατί πιστεύω ότι η κοινωνία είναι ένα εξαιρετικά πολυσύνθετο σύνολο που κινείται ταυτόχρονα σε όλα τα πεδία τα οποία συνηθίσαμε να διαχωρίζουμε σε πολιτικά, κοινωνικά, πολιτισμικά κ.λπ. Τίποτα δεν διαμορφώνεται ανεξάρτητα από το άλλο και τίποτα δεν εξελίσσεται αυτόνομα και ανεπηρέαστα. Ο στεγνός πολιτικός λόγος που αποδίδει τα πάντα στα συστήματα, τα κόμματα, τα κοινοβούλια, τους νόμους και τους μηχανισμούς, είναι ανεπαρκής. Η δυσκαμψία των πολιτικών φορέων και των προτεινόμενων λύσεων είναι μία απόδειξη. Ακόμα πιο σαθρές είναι οι οικονομικές αναλύσεις, πράγμα που έγινε φανερό από την ανικανότητα όλων των οικονομολόγων του κόσμου να προβλέψουν την κρίση και να προτείνουν αποτελεσματικά και ανθρώπινα μέτρα αντιμετώπισής της. Δυστυχώς, η έλλειψη της κουλτούρας στην πολιτική, η υποτίμηση του ρόλου της στη διαμόρφωση των συνειδήσεων και του ευ ζην, αλλά και της πολιτικής αφ’ εαυτής, είναι ενοχλητικά αισθητή ιδίως στην Αριστερά. Γι’ αυτό και πολλές φορές δυσκολευόμαστε να κατανοήσουμε τις κοινωνικές τροπές σε όλες τους τις διαστάσεις.

Τρόπος σκέψης και δράσης

Πολιτικοί της Αριστεράς, εδώ και χρόνια μιλάνε για πολιτισμό, αλλά τα ενεργά του στοιχεία δεν είναι ενσωματωμένα στον τρόπο ζωής τους και στο μηχανισμό ανάλυσης και σύνθεσης που διαθέτουν. Γι’ αυτό και ο λόγος τους είναι κατά κανόνα άκαμπτος. Ταυτόχρονα, στην Αριστερά, εντρυφούν οι πιο ευαίσθητοι κοινωνικά και πιο ανήσυχοι πολιτισμικά πολίτες, οι οποίοι σπάνια αξιοποιούνται δημιουργικά και, κατά περίπτωση, χρησιμοποιούνται σαν άλλοθι ή σαν ντεκόρ της πολιτικής. Η παγκόσμια Δεξιά έφερε την κουλτούρα στα μέτρα της, στις επιδιώξεις της. Την παράγει μαζικά, τη συσκευάζει και τη διοχετεύει σε όλο τον κόσμο, απολύτως εναρμονισμένη με τους πολιτικούς και οικονομικούς της στόχους. Σχεδιασμένη για πολίτες εγκλωβισμένους, υποτακτικούς, πειθήνιους και άβουλους.
Αντιθέτως, η κουλτούρα των λαών, των πολιτών που δεν έχουν μεταλλαχθεί σε φανατικούς καταναλωτές, που είναι οι ίδιοι δημιουργοί, είναι απελευθερωτική. Ατομική και συλλογική, οικεία, προϊόν όχι των εργοστασίων κουλτούρας, αλλά των ανθρώπινων κοινοτήτων. Καμία κοινωνία δεν μπορούμε να χτίσουμε στα μέτρα, τις πραγματικές ανάγκες και τα όνειρα των ανθρώπων, εάν είμαστε υποταγμένοι σε μια στενή και άνυδρη πολιτική κουλτούρα, όσο ευγενείς κι αν είναι οι προθέσεις μας.
Η Αριστερά είναι από τη φύση της εξαρτημένη από την προοδευτική κουλτούρα, η οποία συμπεριλαμβάνει όλο το άνθος της ανθρώπινης διάνοιας και εμπειρίας, από τη δημοκρατία και την αξιοκρατία στο εσωτερικό της έως την ανεξαρτησία, την ισότητα, την ελευθερία και τη δικαιοσύνη στο κοινωνικό της περιβάλλον. Όποτε ξέφυγε απ’ αυτό τον κανόνα ξέπεσε στο αντίθετό της.
Βέβαια, αυτά δεν είναι ζητήματα που επιλύονται με μαγικά ραβδάκια. Αλλά ούτε η επίλυσή τους μετατίθεται στο απώτερο μέλλον, μετά την επανάσταση. Γιατί έχει μεγάλη σημασία ποιοι θα κάνουν την επανάσταση! Ποια θα είναι η κουλτούρα τους! Γιατί, οι επαναστάσεις που γίνονται από επαναστάτες χωρίς βιωμένη αριστερή κουλτούρα, καταλήγουν σε συμφορές.
Αλλά, για να μην πηγαίνουμε τόσο μακριά, η τρέχουσα πολιτική χωρίς ενεργή βιωματική καθημερινή αριστερή κουλτούρα, δεν είναι μόνο αποξηραμένη, αλλά και αναποτελεσματική.
Οι πολίτες που έχουν υποστεί βαριά πλύση εγκεφάλου και έχουν υιοθετήσει το λαϊφστάιλ ως τον επιθυμητό ανώτερο τρόπο ζωής, που θεωρούν ναούς τα εμπορικά κέντρα, ψυχαγωγούνται με τα κουτσομπολιά και καταναλώνουν κάθε τι που τους σερβίρει η αγορά, αν δεν τριφτείς και δεν συνομιλήσεις μαζί τους, θα είναι οι πρώτοι που θα εμποδίσουν την κοινωνική απελευθέρωση. Οι πολίτες που ψηφίζουν Χρυσή Αυγή δεν είναι μόνο θύματα οικονομικής κρίσης, αλλά είναι θύματα κι αυτής της κουλτούρας που αφενός τους διαβρώνει εδώ και χρόνια ώστε οι αντιδράσεις τους στα δεινά του καπιταλισμού να μην είναι απειλητικές για το σύστημα, και αφετέρου τους εκτροχιάζει σε άλλες γραμμές που το σύστημα μπορεί να τους συγκρατήσει πειθαρχημένους. Η σχολική μόρφωση που αποθεώνει την αποστήθιση, η τηλεοπτική διαπαιδαγώγηση, η κουλτούρα της αγοράς και η επιδίωξη του εύκολου πλουτισμού, κατασκευάζουν πολίτες που υπερασπίζονται το σύστημα της αδικίας, της αλλοτρίωσης και της εκμετάλλευσης, του οποίου τα μεγαλύτερα θύματα είναι οι ίδιοι.
Γι’ αυτό, ο πολιτικός μας αγώνας, για να είναι πραγματικά καρποφόρος στο παρόν και το μέλλον, πρέπει ταυτόχρονα να είναι και αγώνας πολιτιστικός.
Γι’ αυτό, όλοι οι ευαίσθητοι άνθρωποι πρέπει να αυτενεργήσουν, να πάρουν πρωτοβουλίες, να συσπειρωθούν, να αναπτύξουν ένα μεγάλο κίνημα που θα δίνει και στην πολιτική τo ουσιαστικό και πλήρες νόημά της. Με πρώτους τους διανοούμενους, τους καλλιτέχνες, τους δασκάλους και τους επιστήμονες. Κόντρα στο μνημόνιο, κόντρα στην αλλοτρίωση, κόντρα στο φασισμό.
Γι’ αυτό το κίνημα αξίζει να δουλέψουμε και να παλέψουμε!

Καλλιτέχνες και διανοούμενοι

Πνευματικοί άνθρωποι, καλλιτέχνες και διανοούμενοι, έδωσαν τη μάχη της ανατροπής. Όχι όσοι θα θέλαμε και όσοι χρειάζονται, αλλά αρκετοί. Δεκαετίες αλλοτρίωσης και βολέματος πλήγωσαν βαριά το σώμα των γραμμάτων και των τεχνών. Μέγαρα, μηχανισμοί, χαριστικές επιδοτήσεις, ευρωπαϊκά προγράμματα-μαϊμού, προνομιακή προβολή, κότερα και βίλες, μαζί με απογοήτευση και απαισιοδοξία, στέρησαν το κίνημα από το βαρύ πυροβολικό του, στις πιο κρίσιμες στιγμές της αντιπαράθεσης με τη σαπίλα. Ουκ ολίγοι πανεπιστημιακοί δάσκαλοι (συμπεριλαμβανομένων ροζ αριστερών) συντάχθηκαν με το νόμο της Διαμαντοπούλου, δημοφιλείς θεατράνθρωποι και τραγουδιστές (και όχι μόνο ο ακατονόμαστος) προσπάθησαν να διασώσουν τους χορηγούς τους, συγγραφείς και δημοσιογράφοι (προοδευτικών –υποτίθεται- απόψεων ή αριστερής καταγωγής) χρησιμοποίησαν την πένα τους για να λοιδωρήσουν το κίνημα μέσα από τις εφημερίδες των συγκροτημάτων. Πολλή χολή, κρυφή και φανερή, για τους ακτιβιστές που μάχονται και για τους πολίτες που δεινοπαθούν. Τρομοκράτες και κουκουλοφόροι (στην καλύτερη περίπτωση, υποστηρικτές τους) οι μεν, τεμπέληδες και ακαμάτηδες οι δε.
Ο τόπος έχει αποθέματα. Και συνεχώς νέοι άνθρωποι, καλλιεργημένοι και δημιουργικοί, έρχονται στο προσκήνιο, δίπλα σε όσους παλεύουν από την αρχή κόντρα στο μνημόνιο, αλλά και δίπλα σε όσους έβγαλαν τις ωτασπίδες που από ανάγκη, απογοήτευση, ελπίδα, ψευδαίσθηση ή συμβιβασμό, φορούσαν στα χρόνια της ευημερίας ή της αμεριμνησίας. Ποτέ δεν είναι αργά να παλέψεις για τον κοινό σκοπό, αρκεί να μην έχεις πουλήσει με μνημόνια την ψυχή σου στο διάβολο!

 
Στέλιος Ελληνιάδης

ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ :
Περίπτερο Ιδεών – ΔΡΟΜΟΣ της Αριστεράς
φ. 115, Σάββατο 12  Μαΐου 2012

Ο πολιτισμός πριν από την πολιτική ή η πολιτική πριν από τον πολιτισμό;

Ο Στέλιος Ελληνιάδης με τον στιχουργό Κώστα Βίρβο στα Τρίκαλα

Ο πολιτισμός πριν από την πολιτική ή η πολιτική πριν από τον πολιτισμό;

Η γλώσσα μας ξεράθηκε, τα μάτια μας θόλωσαν, τα αφτιά μας βούλωσαν, το δέρμα μας ξεράθηκε, η μύτη μας στούμπωσε. Η κοινωνία ολόκληρη έχασε πρώτα τις αισθήσεις της και μετά τον μπούσουλα. Επί δεκαετίες χειραγωγούνταν οι αντιλήψεις μας, αλλοιώνονταν τα κύτταρά μας και μεταλλασσόταν η αισθητική μας, καθώς οι δυνάμεις της «αγοράς» μάς είχαν πάρει φαλάγγι.
Κάηκαν ή κόπηκαν όλα τα δάση στην Αθήνα, τσιμενταρίστηκε και το τελευταίο οικόπεδο, δεν έμεινε ούτε τετραγωνικό μέτρο γης για να φυτρώνουν λουλούδια και να απορροφώνται τα νερά της βροχής, ο υδροφόρος ορίζοντας κατέβηκε εκατοντάδες μέτρα κάτω από την επιφάνεια του εδάφους, χτίστηκαν καγκελόφρακτα σχολεία χωρίς αυλές, οι δρόμοι και τα πεζοδρόμια στένεψαν απελπιστικά όταν οι πολυκατοικίες αντικατέστησαν τις μονοκατοικίες, οι εκατοντάδες κινηματογράφοι έγιναν σουπερμάρκετ και γκαράζ, το αυτοκίνητο κατάργησε τους περιπάτους, το διοξείδιο του άνθρακα γέμισε τα πνευμόνια μας, η τηλεόραση ανέλαβε την πλύση εγκεφάλου μας, τα εμπορικά κέντρα έκλεισαν χιλιάδες μαγαζιά που έδιναν ζωή στις γειτονιές, το λάιφσταϊλ σάρωσε το γούστο μας και η κατανάλωση έγινε το ψυχοφάρμακό μας. Τόσα και τόσα έγιναν σε βάρος του πολιτισμού μας, σε βάρος του κοινωνικού μας ιστού, σε βάρος της ψυχολογικής μας κατάστασης. Οι φιλίες μαράζωσαν, οι γείτονες αποξενώθηκαν, η αλληλεγγύη έγινε μη-κυβερνητική οργάνωση, η δημοκρατία κουρελόπανο. Χτίσαμε τον καινούργιο μας κόσμο με δανεικά. Μορφώσαμε τα παιδιά μας με αποστήθιση. Αφήσαμε τους γέρους μας στην ερημιά τους. Ξεχάσαμε τα γενέθλια των συντρόφων μας.
Οι δυνάμεις της αγοράς συνέχισαν ανενόχλητες τη διάβρωσή μας. Είχαν τους οικονομολόγους στην τσέπη, έβαλαν και τους πολιτικούς στην κωλότσεπη. Η κοινωνία, ζαλισμένη από την κολακεία και ευχαριστημένη από την εικονική της ευημερία, εγκατέλειψε τις δικλείδες ασφαλείας και παραδόθηκε αμαχητί στις σάλτσες και τα ξώπλατα των πρωινάδικων, εξαγοράστηκε από τα ρουσφέτια των πολιτικών, εξαρτήθηκε από τα «προϊόντα» και παρασύρθηκε σε ένα τζόγο που τα χαρτιά ήταν σημαδεμένα.
Ένας γενικός ξεπεσμός ήταν η συνέπεια της εγκατάλειψης των πολιτισμικών μας αξιών και οχυρωμάτων. Ένας ξεπεσμός απαραίτητος για την εφαρμογή των πολιτικών που οδήγησαν την κοινωνία στην άβυσσο. Ακόμα και σε εποχές που δεν είχαμε κράτος ισότητας και δικαιοσύνης, αλλά τα θεμέλια της λαϊκής κουλτούρας δεν είχαν αποσαθρωθεί, οι ναζί δεν μπορούσαν να ξεμυτίσουν πουλώντας πατριωτισμό. Σήμερα, ο ξεπεσμός, που στα πιο εξαθλιωμένα στρώματα της κοινωνίας εξελίσσεται σε υστερία, ανοίγει το δρόμο στα ζόμπι της ακροδεξιάς και αφήνει περιθώρια στα ρετάλια της εξουσίας για να σκορπίζουν ψέματα και λάσπη μέσα από τους βόθρους επικοινωνίας και ενημέρωσης.
Αλλά υπάρχουν σοβαρές ενδείξεις ότι η κοινωνία, ακόμα, έχει σοβαρά αποθέματα του καλύτερού της εαυτού. Καταπιεσμένα, αλλά υπαρκτά. Και πρέπει εμείς να την βοηθήσουμε να τα ανασύρει στην επιφάνεια και να τα ενεργοποιήσει, αναδεικνύοντας τις αξίες και τις αρχές χωρίς τις οποίες καμία κοινωνία δεν μπορεί να ζήσει με ήθος, σεβασμό και αξιοπρέπεια.
Για την Αριστερά, δεν πρέπει να υπάρχει δίλημμα «πολιτισμός ή πολιτική;». Πολιτική χωρίς πολιτισμό είναι βαρβαρότητα και πολιτισμός χωρίς πολιτική είναι όνειρο απατηλό.
Εφεξής, καμία υποχώρηση στα θέλγητρα της «αγοράς». Θα λέμε την αλήθεια στον κόσμο ακόμα κι αν δεν μας καταλαβαίνει, ακόμα κι αν τον στεναχωρούμε. Δεν φταίει η Αριστερά για το κοινωνικό μας χάλι, αλλά δεν πρέπει να έχει και τον παραμικρό δισταγμό στο να καταγγέλλει ένα τρόπο ζωής που πίσω από τη λαμπερή του βιτρίνα κρύβει δυστυχία, αδικία και απανθρωπιά.
Στέλιος Ελληνιάδης

ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ :
Περίπτερο Ιδεών – ΔΡΟΜΟΣ της Αριστεράς
φ. 112, Σάββατο 21 Απριλίου 2012

Η ηθική της Αριστεράς δεν είναι ανταλλάξιμη!

Μανώλης Γλέζος Σκίτσο του Πέτρου Ζερβού

Από παιδί είχα ένα μεγάλο σεβασμό για τους αριστερούς χωρίς να έχω μεγαλώσει σε αριστερή οικογένεια. Η μάνα μου κι ο πατέρας μου, για πολλά χρόνια, έδιναν αγώνα επιβίωσης στην Αθήνα, μόνοι τους, αβοήθητοι, με δυο μικρά παιδιά, από ένα υπόγειο στην πλατεία Καλλιγά, στα Πατήσια. Πρόσφυγες από την Πόλη δεν είχαν την πολυτέλεια να ασχοληθούν με την πολιτική όχι μόνο γιατί δεν γνώριζαν πρόσωπα και πράγματα, αλλά και γιατί η πιεστική προτεραιότητά τους ήταν να βρουν τον τρόπο, σε ένα όχι ιδιαίτερα ευνοϊκό περιβάλλον, να μας ταΐσουν, να μας ντύσουν και να μας μορφώσουν. Αγαπούσαν κάθε έναν και κάθε τι που προερχόταν από την Ελλάδα, είχαν πονέσει με την «τύχη» των Κυπρίων αγωνιστών που πολεμούσαν τους Άγγλους και έγραφαν καλλιγραφικά τα ελληνικά γράμματα.

Ποτέ δεν εκστόμισαν μία αντικομμουνιστική κουβέντα, ούτε υπέκυψαν στις πιέσεις των ασφαλιτών του αστυνομικού τμήματος της Κυψέλης που ζητούσαν από τους καταστηματάρχες πληροφορίες για τα φρονήματα των πελατών τους. Οι αριστεροί τότε, επί καραμανλικής οκταετίας, κουβαλούσαν το στίγμα του «κομμουνιστοσυμμορίτη» ή, κατ’ ελάχιστον, του «συνοδοιπόρου». Αλλά, οι άνθρωποι αριστερών πεποιθήσεων που εμείς γνωρίζαμε προσωπικά, δεν μας φαίνονταν ούτε αιμοβόροι ούτε αλλόκοτοι. Αντιθέτως, ήταν αξιοζήλευτοι. Φτωχοί, αλλά αξιοζήλευτοι. Η θεία Χριστίνα, αδερφή της μητέρας μας, Κοκκινιώτισσα, πρόσφυγας, κομμουνίστρια και χριστιανή, ήταν η προσωποποίηση της αγιοσύνης. Θυσιαστική και ανιδιοτελής. Οι αριστεροί γείτονές μας, οι Βρασιβανόπουλοι, ζούσαν σε ένα μικρό διαμέρισμα γεμάτο από θαυμαστά βιβλία, ανοιχτό σε όλους.

Οι ποιητές, οι συνθέτες, οι ηθοποιοί, οι άνθρωποι που με το έργο τους ομόρφαιναν τη ζωή μας και της έδιναν περιεχόμενο, ήταν, οι περισσότεροι, αριστεροί. Αργότερα, καταλάβαμε ότι δεν ήταν όλοι το ίδιο αγαθοί, αλλά αυτό δεν άλλαζε τη γνώμη μας για τους αριστερούς που προερχόταν από την άμεση δική μας εμπειρία. Η δημιουργικότητα, η αυτοθυσία και η εντιμότητα ήταν έννοιες ταυτόσημες με την Αριστερά. Κι αυτό, για ένα νέο που ψάχνεται, είναι καθοριστικό.

Έγινα αριστερός γιατί από τη μία βίωνα την αδικία και από την άλλη ξεχώριζα τους αριστερούς για τις αρετές τους και την αγάπη τους για τον πολιτισμό. Δεν ήταν εύκολο, ούτε αυτόματο. Χρειάστηκαν πολλά χρόνια και πρόσθετες γνώσεις και εμπειρίες από τα διεθνή και τα εσωτερικά δεδομένα, αλλά η αρχική μου εντύπωση επιβεβαιωνόταν συνεχώς, με αποκορύφωμα τον αγώνα κατά της δικτατορίας που οι αριστεροί έβαζαν τις ιδέες και τα ιδανικά πάνω από τη ζωή τους.

Το ήθος δεν πνίγεται στη λάσπη

Τα σκέφτομαι και τα ξανασκέφτομαι αυτά, σε εποχή μεγάλης σύγχυσης, διαστροφής και παραπληροφόρησης. Σε εποχή που ούτε η Αριστερά είναι ατσαλάκωτη, ούτε η κοινωνία αθώα. Ο εκφυλισμός του ΚΚΣΕ και η διάλυση του σοσιαλιστικού μπλοκ, οι διασπάσεις του ΚΚΕ, ο δογματισμός και η ενσωμάτωση στο σύστημα, καθώς και άλλες παθογένειες, θόλωσαν την εικόνα. Αλλά η Αριστερά, στον πυρήνα της, δεν έπαψε ποτέ να έχει εξαίρετους ανθρώπους, δημιουργικούς, θυσιαστικούς και ανιδιοτελείς. Ούτε οι αρχές, οι θέσεις και οι θεωρίες της έπαψαν να έχουν τη διαχρονική τους αξία, όπως φαίνεται και από την τροπή των πραγμάτων παγκοσμίως.

Σήμερα, ο Μαρξ είναι πολύ επίκαιρος. Και οι μεγάλες φυσιογνωμίας της Αριστεράς παραμένουν στα βάθρα τους. Λένιν, Λούξεμπουργκ, Μάο, Γκράμσι, Χο Τσι Μινχ, Γκεβάρα, Κάστρο… Τσάπλιν, Μαγιακόβσκι, Αϊζενστάιν, Αϊνστάιν, Σαρτρ, Ζαν Λικ Γκοντάρ… Άρης, Μπελογιάννης, Ρίτσος, Θεοδωράκης, Γλέζος… Και εκατομμύρια άγνωστοι, συνεπείς, οραματιστές, μαχητές αριστεροί από το Νεπάλ ως τη Βενεζουέλα. Κι εδώ, δίπλα μας, στη γειτονιά, στο Σύνταγμα, στη Χαλυβουργία, στα Εξάρχεια. Αλλά και στη Θεσσαλονίκη, την Κατερίνη, την Πρέβεζα και το Ρέθυμνο, οι αριστεροί αγωνιστές είναι πανταχού παρόντες! Ακόμα και ηττημένοι, πληγωμένοι και απογοητευμένοι, με βεβαιότητες ή αμφιβολίες, με επαρκείς ή ανεπαρκείς ηγεσίες, είναι στην πρώτη γραμμή! Υπερασπίζονται τα δίκαια, τα ιερά και τα όσια. Στα εργοστάσια για τη δουλειά και το μεροκάματο, στα σχολεία για τη μόρφωση, στο δρόμο για την ελευθερία, στα χαρακώματα για την ανεξαρτησία.

Σε περιόδους όξυνσης, όπως η σημερινή, η επίθεση εναντίον της εργαζόμενης κοινωνίας πηγαίνει πακέτο με την έντονη και εξειδικευμένη επίθεση εναντίον της Αριστεράς. Όχι μόνο πολιτικής και αστυνομικής φύσης, αλλά και ηθικής και πνευματικής. Στοχεύει στο υπογάστριο της Αριστεράς. Με διάφορους τρόπους οι καθεστωτικοί προσπαθούν να μας παρασύρουν στο γήπεδό τους. Δεν είναι λίγοι οι αριστεροί που μέσα στα χρόνια εξόκειλαν, άλλοι με εξαγορά και άλλοι από απογοήτευση και ηττοπάθεια. Ούτε αυτοί που εμφανίζονται πρόθυμοι να διασώσουν το σύστημα στο όνομα ενός αδιευκρίνιστου και παραπλανητικού ευρωπαϊσμού. Ούτε, βέβαια, αυτοί που στο όνομα μιας «καθαρότητας» ή «επαναστατικότητας» σύρουν τους αγώνες σε αδιέξοδα, πολύ μακριά από τα αποστάγματα της διεθνούς και εντόπιας εμπειρίας δύο αιώνων. Όμως, η Αριστερά δεν έχει εξαντλήσει τα «αποθέματά» της, ανανεώνεται, έχει κοινωνικά ερείσματα και εξακολουθεί να έχει όραμα.

Η εξουσία αξιοποιώντας τα πλεονεκτήματα που διαθέτει, π.χ. ελέγχοντας τα ΜΜΕ, αλλά και τις αδυναμίες που είχε ή απέκτησε καθ’ οδόν η Αριστερά, σημαδεύει το κύρος της Αριστεράς που πηγάζει από την κοσμοθεωρία της, αλλά και από τους αγώνες για δημοκρατία, ισότητα, δικαιοσύνη και ανεξαρτησία. Και επειδή αυτά είναι πολύ δύσκολο να αμφισβητηθούν σαν ιστορικά δεδομένα, σαν επιστημονικές αλήθειες ή σαν πανανθρώπινες αξίες, τα βαποράκια της εξουσίας μεταχειρίζονται όλα τα μέσα, τα πιο χυδαία και βάρβαρα, για να στριμώξουν και να εκθέσουν την Αριστερά. Με ψεύτικες υποσχέσεις, διαστρεβλώσεις, συκοφαντίες, λάσπη και τρομοκρατία, προσπαθούν να προκαλέσουν διάτρηση στο πλέγμα των αξιών της Αριστεράς. Και σ’ αυτή την επίθεση η Αριστερά πρέπει να αντιτάξει τις αρχές και το ήθος της.

Δεν υποκύπτουμε σε εκβιασμούς

Βλέπουμε την ενορχηστρωμένη καμπάνια πολιτικών και δημοσιογράφων εναντίον των μεταναστών. Όχι εναντίον των κακοποιών, αλλά εναντίον όλων των ξεριζωμένων αδιακρίτως. Είναι ηλίου φαεινότερο ότι δεν επιζητούν καμία λύση του προβλήματος. Ακόμα κι αν κάνουν τριάντα στρατόπεδα και φυλακίσουν τριάντα χιλιάδες ανθρώπους, τι θα κάνουν με τους 120 χιλιάδες νέους μετανάστες που εισέρχονται κάθε χρόνο και τις εκατοντάδες χιλιάδες που ήδη διαμένουν στη χώρα;

Ο αληθινός στόχος της καμπάνιας είναι πολλαπλός. Επιδιώκουν να αποσπάσουν ψήφους παραπλανώντας, εκφοβίζοντας και διεγείροντας τα πιο πρωτόγονα ένστικτα επιβίωσης από ένα ευάλωτο κομμάτι της κοινωνίας, να εδραιώσουν την αστυνομοκρατία και να αναγκάσουν την Αριστερά να εκτεθεί. Να εκτεθεί εκφράζοντας την αλληλεγγύη της στους μετανάστες που υφίστανται την κακομεταχείριση της κυβέρνησης, της αστυνομίας και της ακροδεξιάς.

Ακόμα και ορισμένοι φίλοι μάς κάνουν κριτική επειδή υποστηρίζουμε τους μετανάστες και αντιτασσόμαστε στις συλλήψεις και τις φυλακίσεις, λέγοντας ότι δεν αντιλαμβανόμαστε τη σοβαρότητα των προβλημάτων που δημιουργεί η παρουσία των ξένων στους εντόπιους. Εμείς, απ’ αυτή την κριτική, πρέπει να κρατήσουμε μόνο το σημείο που αφορά τα προβλήματα που δημιουργούνται στις τοπικές κοινωνίες. Να δείξουμε μεγαλύτερο ενδιαφέρον, κατανόηση και αλληλεγγύη. Να μην υποτιμάμε τη χειροτέρευση της ζωής των κατοίκων από την υπερσυσσώρευση ταλαιπωρημένων ανθρώπων σε ορισμένες περιοχές. Αλλά, αφού υπενθυμίσουμε ότι δεν κάναμε εμείς τον πόλεμο στο Αφγανιστάν ούτε φέραμε τους μετανάστες στην Ελλάδα, δεν πρέπει, σε καμία περίπτωση, να κάνουμε πίσω στην υπεράσπιση της ζωής και της αξιοπρέπειας των ανθρώπων που ζητούν καταφύγιο ή είναι εγκλωβισμένοι παρά τη θέλησή τους στην Ελλάδα. Όχι μόνο επειδή έχουμε οι ίδιοι υπάρξει πρόσφυγες και μετανάστες, ούτε επειδή γνωρίζουμε και καταγγέλλουμε ότι οι πολιτικές των Ευρωπαίων και των Αμερικάνων είναι αυτές που δημιουργούν τα τεράστια μεταναστευτικά ρεύματα των φτωχών προς την Ευρώπη. Αλλά και επειδή η Αριστερά υπερτερεί έναντι των άλλων πολιτικών δυνάμεων λόγω των αρχών και των αξιών της. Αν κάνει εκπτώσεις σε ζητήματα ανθρωπισμού, ήθους και αλληλεγγύης, θα κερδίσει μερικές ψήφους, αλλά θα χάσει την ψυχή της. Κι αν χάσει την ψυχή της, τι είδους Αριστερά θα είναι; Και πώς θα συνεχίσει να προσελκύει στους κόλπους της τους πιο ευαίσθητους και έντιμους ανθρώπους που αποτελούν το αίμα και το μυαλό της;

Πρώτιστο, λοιπόν, καθήκον της Αριστεράς είναι να διαφυλάσσει τις αρχές και τις αξίες της. Με κόστος, όπως πάντα. Εξάλλου, τι νόημα έχει για την Αριστερά να κερδίζει ψήφους που ζητούν τέτοια ανταλλάγματα; Η Αριστερά δεν μπορεί από τη φύση της να επιζητεί οφέλη ανεξαρτήτως κόστους. Την ενδιαφέρει κάθε βήμα που κατακτά στην καθημερινή πάλη, την ενδιαφέρει η άμεση διεύρυνση της επιρροής της, αλλά σκέφτεται και προοπτικά. Ο καινούριος κόσμος δεν θα μοιάζει με τον παλιό. Μακροπρόθεσμα, η κοινωνία θα συνταχθεί μαζί μας, για υψηλότερους στόχους, για πραγματική απελευθέρωση, ισότητα και δημοκρατία, μόνο εάν η Αριστερά διατηρήσει με σθένος και θυσίες την ηθική της ανωτερότητα, το κύρος που μάγεψε κι εμένα όταν ήμουν έφηβος και κρατάει ακόμα.

Στέλιος Ελληνιάδης

Δημοσιεύτηκε στον Δρόμο της Αριστεράς,  φ.110,  7/4/2012.