Δελτίο Θυέλλης 3: Δεν θέλουμε «Ευρώπη στο σακί»!

Το μόνο που θα καταφέρει ο Φώτης Κουβέλης με την παθολογική εμμονή του στην Ευρώπη, θα είναι να μισήσουμε ακόμα και τη λέξη που αγαπούμε από τη μυθολογία μας. Την εμμονή που, σήμερα, αναπόφευκτα, συνδέει την Ευρώπη όχι με τον ανθρωπισμό, τη δικαιοσύνη και τον πολιτισμό, αλλά με τις οικονομικές της πολιτικές, την ανισότητα που δημιούργησε ή δεν προσπάθησε να εξαλείψει ανάμεσα στους εταίρους ή και την βαρβαρότητα που επέδειξε απέναντι σε τρίτες χώρες, όπως η Γιουγκοσλαβία και η Λιβύη. Η συνεχής επίκληση αυτής της Ευρώπης και η τοποθέτησή της στο κέντρο της σκέψης μας, σαν όρο άνευ του οποίου δεν πρέπει να κάνουμε κανένα πολιτικό συλλογισμό, γεννάει σοβαρές υπόνοιες ότι ορισμένοι πολιτικοί μας έχουν χάσει το κέντρο βάρους, το οποίο σταθερά και απαρέγκλιτα πρέπει να βρίσκεται επί ελληνικού «εδάφους» και να διακτινίζεται στην Ευρώπη. Ο Κουβέλης δείχνει να έχει χάσει τον μπούσουλα, αφού αδυνατεί κατ’ αρχήν να ευθυγραμμιστεί με το προφανές, ότι η Ελλάδα καταστρέφεται από τις πιο φιλοευρωπαϊκές της δυνάμεις. Δεν έβαλε η Αριστερά την Ελλάδα στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ. Κι αυτοί οι δύο πολιτικοί σχηματισμοί ευθύνονται αποκλειστικά για την πορεία της χώρας στην καταστροφή. Οι φιλοευρωπαίοι διέλυσαν τη χώρα με τις πολιτικές τους, όχι οι αντιευρωπαίοι. Είναι σάπιοι, αλλά ο Κουβέλης δεν φαίνεται να έχει πρόβλημα. Θέλει να συγκυβερνήσει μ’ αυτούς, αρκεί να έχει καλυμμένα τα νώτα του. Γι’ αυτό, προσπαθεί να σύρει στο δίχτυ των δύο κομμάτων που έφεραν τη σχέση Ελλάδας-Ευρώπης σε αδιέξοδο τον ΣΥΡΙΖΑ, που, όπως αναδεικνύεται, αποτελεί μάλλον την πιο φιλοευρωπαϊκή πολιτική τάση μέσα στην Ελλάδα. Ουσιαστικά φιλοευρωπαϊκή, που σημαίνει ότι επιδιώκει με τις επιλογές και τη στάση του, πρώτα και κύρια, να σταματήσει την ελεύθερη πτώση της Ελλάδας στο έρεβος της φτώχειας και της υποτέλειας και, ταυτόχρονα, να ενισχύσει τις ενδοευρωπαϊκές τάσεις που αντιτίθενται στις κυρίαρχες ευρωπαϊκές πολιτικές που εξυπηρετούν τους τοκογλύφους και τους ολιγάρχες της Ευρώπης. Ένα τεράστιο πλέγμα συμφερόντων που αποτελείται από μονοπώλια, τράπεζες, κυβερνήσεις, κόμματα και μέσα μαζικής ενημέρωσης, ελέγχει την οικονομική, κοινωνική, πολιτιστική και πολιτική ζωή στην Ευρώπη. Αυτοί κάνουν τους πολέμους, αυτοί απομυζούν τους λαούς, αυτοί ορίζουν ποιος θα είναι πλούσιος και ποιος θα είναι φτωχός. Αυτή την Ευρώπη της ολιγαρχίας πρέπει να την πολεμήσουμε. Δεν την θέλουμε, ούτε με μνημόνια ούτε με γλύψιμο. Δεν είμαστε μόνοι μας. Χώρες πολύ πιο αναπτυγμένες, πολύ πιο ευρωπαϊκές σε διασυνδέσεις και νοοτροπία, φλερτάρουν με τη χρεοκοπία και οι λαοί τους στενάζουν. 25% ανεργία στην Ισπανία! Χάλια στην Πορτογαλία. Ακόμα και η Σουηδία έχει 23% ανεργία ανάμεσα στους νέους. Στη Γερμανία, οι μειωμένοι μισθοί είναι καθηλωμένοι εδώ και δέκα χρόνια. Κι αυτοί μας βομβαρδίζουν με τόνους ψεμάτων, για ανταγωνιστικότητες και άλλα κουραφέξαλα. Η Ιρλανδία, το καμάρι της περασμένης δεκαετίας, η πιο ανταγωνιστική στην Ευρώπη, πρώτη με απόσταση από τον δεύτερο σε εξαγωγές που αντιστοιχούσαν στο 85% του εθνικού της εισοδήματος, ναυάγησε! Γενικό αποτέλεσμα; Όλεθρος!
Ο δανεισμός που σε καθιστά αιχμάλωτο των μονοπωλίων και οι τεράστιες ανισότητες ανάμεσα στις τάξεις, αλλά και ανάμεσα στις χώρες, ορίζουν τη μοίρα των κοινωνιών. Και σ’ αυτά, η Ευρώπη έχει πάρει την κατηφόρα.

Ή μια άλλη Ευρώπη, λοιπόν, κύριε Κουβέλη, ή καμία Ευρώπη!

Αν Ευρώπη σημαίνει λιμός και καταποντισμός, δεν θα πάρουμε. Ούτε όταν πολεμούσαμε τους ναζί ξέραμε ποια θα είναι η έκβαση του πολέμου, αλλά παλέψαμε γιατί δεν θέλαμε το φασισμό. Έτσι και τώρα. Θα επιμείνουμε για μια άλλη Ευρώπη, θα συνεισφέρουμε με τους αγώνες μας, στις πλατείες, τους χώρους δουλειάς και τις κάλπες, για τη δημιουργία μιας άλλης Ευρώπης, αλλά δεν θα υποταχθούμε αμαχητί σε μια Ευρώπη των κλεφτών, των μιζαδόρων και των ολιγαρχών. Και με ενοχλεί πάρα πολύ που στις συνεχείς αναφορές σας στην Ευρώπη, καμία διάκριση δεν κάνετε, καμία ευθύνη δεν αποδίδετε, ενώ είστε γενναιόδωρος στην «υπαρκτή Ευρώπη» και εγκαλείτε την Αριστερά που δεν θέλει «Ευρώπη στο σακί»!

 
Στέλιος Ελληνιάδης
Δευτέρα, μεσημέρι, 14 Μάη 2012

(πρωτοδημοσιεύτηκε 14 Μαΐου 2012 στο :  http://www.facebook.com/stelios.elliniadis)

Όχι στα εργοστάσια κουλτούρας, ναι στην υγρή πολιτική!

Η μεγάλη επιτυχία του ΣΥΡΙΖΑ θέτει, δίπλα στα παλιά, πολλά νέα ζητήματα που θέλουν μεγάλη προσοχή και μεγάλες ικανότητες διαχείρισης.

Ενδεικτικά, σκέφτομαι τους δεκάδες χιλιάδες πολίτες που για πρώτη φορά ψήφισαν αριστερά, προερχόμενοι από άλλους πολιτικούς χώρους, κυρίως από το κέντρο και τη δεξιά. Πώς, όμως, θα σταθεροποιήσουμε αυτή τη σχέση με τρόπο δημιουργικό, χωρίς να αλλοιωθεί η αριστερή μας φυσιογνωμία; Γιατί, ο κάθε πολίτης που σε κάποια φάση αναγνωρίζει την αξία σου και την ορθότητα των θέσεών σου, δεν σημαίνει ότι συγκλίνοντας –κατ’ αρχήν εκλογικά- αυτομάτως παραιτείται από τις γενικότερες κοσμοαντιλήψεις του, που πιθανότατα είναι –τουλάχιστον εν μέρει- πιο ριζοσπαστικές ή πιο συντηρητικές. Πώς θα εμφυσήσουμε στους νέους συναγωνιστές ή συνοδοιπόρους μεγαλύτερη επιθυμία να μοιραστούν τις ιδέες μας που δεν είναι στενά εκλογικές; Πώς θα σεβαστούμε τη διαφορετικότητά τους και πώς θα υπερασπιστούμε τις αρχές μας χωρίς να διαρρήξουμε αυτή τη νέα σχέση; Πώς θα διδαχτούμε από την εμπειρία και πώς θα ικανοποιήσουμε τις ανάγκες τόσων πολλών ανθρώπων που αριθμητικά μάς υπερβαίνουν; Πολλά τα ερωτήματα.
Mε απασχολεί πάρα πολύ η εσωτερική μας αναδιάταξη. Αν μέσα απ’ αυτή τη διαδικασία δεν ανοίγουμε τους ορίζοντές μας, δεν εμπλουτίζουμε τις αντιλήψεις μας και δεν βελτιώνουμες τις πρακτικές μας, όσο έδαφος κι αν κατακτούμε, θα βρισκόμαστε σε κινούμενη άμμο που με το πρώτο ολίσθημα θα μας καταπιεί.
Η στενή πολιτική θεώρηση δεν με καλύπτει. Όχι από ιδιοτροπία, αλλά γιατί πιστεύω ότι η κοινωνία είναι ένα εξαιρετικά πολυσύνθετο σύνολο που κινείται ταυτόχρονα σε όλα τα πεδία τα οποία συνηθίσαμε να διαχωρίζουμε σε πολιτικά, κοινωνικά, πολιτισμικά κ.λπ. Τίποτα δεν διαμορφώνεται ανεξάρτητα από το άλλο και τίποτα δεν εξελίσσεται αυτόνομα και ανεπηρέαστα. Ο στεγνός πολιτικός λόγος που αποδίδει τα πάντα στα συστήματα, τα κόμματα, τα κοινοβούλια, τους νόμους και τους μηχανισμούς, είναι ανεπαρκής. Η δυσκαμψία των πολιτικών φορέων και των προτεινόμενων λύσεων είναι μία απόδειξη. Ακόμα πιο σαθρές είναι οι οικονομικές αναλύσεις, πράγμα που έγινε φανερό από την ανικανότητα όλων των οικονομολόγων του κόσμου να προβλέψουν την κρίση και να προτείνουν αποτελεσματικά και ανθρώπινα μέτρα αντιμετώπισής της. Δυστυχώς, η έλλειψη της κουλτούρας στην πολιτική, η υποτίμηση του ρόλου της στη διαμόρφωση των συνειδήσεων και του ευ ζην, αλλά και της πολιτικής αφ’ εαυτής, είναι ενοχλητικά αισθητή ιδίως στην Αριστερά. Γι’ αυτό και πολλές φορές δυσκολευόμαστε να κατανοήσουμε τις κοινωνικές τροπές σε όλες τους τις διαστάσεις.

Τρόπος σκέψης και δράσης

Πολιτικοί της Αριστεράς, εδώ και χρόνια μιλάνε για πολιτισμό, αλλά τα ενεργά του στοιχεία δεν είναι ενσωματωμένα στον τρόπο ζωής τους και στο μηχανισμό ανάλυσης και σύνθεσης που διαθέτουν. Γι’ αυτό και ο λόγος τους είναι κατά κανόνα άκαμπτος. Ταυτόχρονα, στην Αριστερά, εντρυφούν οι πιο ευαίσθητοι κοινωνικά και πιο ανήσυχοι πολιτισμικά πολίτες, οι οποίοι σπάνια αξιοποιούνται δημιουργικά και, κατά περίπτωση, χρησιμοποιούνται σαν άλλοθι ή σαν ντεκόρ της πολιτικής. Η παγκόσμια Δεξιά έφερε την κουλτούρα στα μέτρα της, στις επιδιώξεις της. Την παράγει μαζικά, τη συσκευάζει και τη διοχετεύει σε όλο τον κόσμο, απολύτως εναρμονισμένη με τους πολιτικούς και οικονομικούς της στόχους. Σχεδιασμένη για πολίτες εγκλωβισμένους, υποτακτικούς, πειθήνιους και άβουλους.
Αντιθέτως, η κουλτούρα των λαών, των πολιτών που δεν έχουν μεταλλαχθεί σε φανατικούς καταναλωτές, που είναι οι ίδιοι δημιουργοί, είναι απελευθερωτική. Ατομική και συλλογική, οικεία, προϊόν όχι των εργοστασίων κουλτούρας, αλλά των ανθρώπινων κοινοτήτων. Καμία κοινωνία δεν μπορούμε να χτίσουμε στα μέτρα, τις πραγματικές ανάγκες και τα όνειρα των ανθρώπων, εάν είμαστε υποταγμένοι σε μια στενή και άνυδρη πολιτική κουλτούρα, όσο ευγενείς κι αν είναι οι προθέσεις μας.
Η Αριστερά είναι από τη φύση της εξαρτημένη από την προοδευτική κουλτούρα, η οποία συμπεριλαμβάνει όλο το άνθος της ανθρώπινης διάνοιας και εμπειρίας, από τη δημοκρατία και την αξιοκρατία στο εσωτερικό της έως την ανεξαρτησία, την ισότητα, την ελευθερία και τη δικαιοσύνη στο κοινωνικό της περιβάλλον. Όποτε ξέφυγε απ’ αυτό τον κανόνα ξέπεσε στο αντίθετό της.
Βέβαια, αυτά δεν είναι ζητήματα που επιλύονται με μαγικά ραβδάκια. Αλλά ούτε η επίλυσή τους μετατίθεται στο απώτερο μέλλον, μετά την επανάσταση. Γιατί έχει μεγάλη σημασία ποιοι θα κάνουν την επανάσταση! Ποια θα είναι η κουλτούρα τους! Γιατί, οι επαναστάσεις που γίνονται από επαναστάτες χωρίς βιωμένη αριστερή κουλτούρα, καταλήγουν σε συμφορές.
Αλλά, για να μην πηγαίνουμε τόσο μακριά, η τρέχουσα πολιτική χωρίς ενεργή βιωματική καθημερινή αριστερή κουλτούρα, δεν είναι μόνο αποξηραμένη, αλλά και αναποτελεσματική.
Οι πολίτες που έχουν υποστεί βαριά πλύση εγκεφάλου και έχουν υιοθετήσει το λαϊφστάιλ ως τον επιθυμητό ανώτερο τρόπο ζωής, που θεωρούν ναούς τα εμπορικά κέντρα, ψυχαγωγούνται με τα κουτσομπολιά και καταναλώνουν κάθε τι που τους σερβίρει η αγορά, αν δεν τριφτείς και δεν συνομιλήσεις μαζί τους, θα είναι οι πρώτοι που θα εμποδίσουν την κοινωνική απελευθέρωση. Οι πολίτες που ψηφίζουν Χρυσή Αυγή δεν είναι μόνο θύματα οικονομικής κρίσης, αλλά είναι θύματα κι αυτής της κουλτούρας που αφενός τους διαβρώνει εδώ και χρόνια ώστε οι αντιδράσεις τους στα δεινά του καπιταλισμού να μην είναι απειλητικές για το σύστημα, και αφετέρου τους εκτροχιάζει σε άλλες γραμμές που το σύστημα μπορεί να τους συγκρατήσει πειθαρχημένους. Η σχολική μόρφωση που αποθεώνει την αποστήθιση, η τηλεοπτική διαπαιδαγώγηση, η κουλτούρα της αγοράς και η επιδίωξη του εύκολου πλουτισμού, κατασκευάζουν πολίτες που υπερασπίζονται το σύστημα της αδικίας, της αλλοτρίωσης και της εκμετάλλευσης, του οποίου τα μεγαλύτερα θύματα είναι οι ίδιοι.
Γι’ αυτό, ο πολιτικός μας αγώνας, για να είναι πραγματικά καρποφόρος στο παρόν και το μέλλον, πρέπει ταυτόχρονα να είναι και αγώνας πολιτιστικός.
Γι’ αυτό, όλοι οι ευαίσθητοι άνθρωποι πρέπει να αυτενεργήσουν, να πάρουν πρωτοβουλίες, να συσπειρωθούν, να αναπτύξουν ένα μεγάλο κίνημα που θα δίνει και στην πολιτική τo ουσιαστικό και πλήρες νόημά της. Με πρώτους τους διανοούμενους, τους καλλιτέχνες, τους δασκάλους και τους επιστήμονες. Κόντρα στο μνημόνιο, κόντρα στην αλλοτρίωση, κόντρα στο φασισμό.
Γι’ αυτό το κίνημα αξίζει να δουλέψουμε και να παλέψουμε!

Καλλιτέχνες και διανοούμενοι

Πνευματικοί άνθρωποι, καλλιτέχνες και διανοούμενοι, έδωσαν τη μάχη της ανατροπής. Όχι όσοι θα θέλαμε και όσοι χρειάζονται, αλλά αρκετοί. Δεκαετίες αλλοτρίωσης και βολέματος πλήγωσαν βαριά το σώμα των γραμμάτων και των τεχνών. Μέγαρα, μηχανισμοί, χαριστικές επιδοτήσεις, ευρωπαϊκά προγράμματα-μαϊμού, προνομιακή προβολή, κότερα και βίλες, μαζί με απογοήτευση και απαισιοδοξία, στέρησαν το κίνημα από το βαρύ πυροβολικό του, στις πιο κρίσιμες στιγμές της αντιπαράθεσης με τη σαπίλα. Ουκ ολίγοι πανεπιστημιακοί δάσκαλοι (συμπεριλαμβανομένων ροζ αριστερών) συντάχθηκαν με το νόμο της Διαμαντοπούλου, δημοφιλείς θεατράνθρωποι και τραγουδιστές (και όχι μόνο ο ακατονόμαστος) προσπάθησαν να διασώσουν τους χορηγούς τους, συγγραφείς και δημοσιογράφοι (προοδευτικών –υποτίθεται- απόψεων ή αριστερής καταγωγής) χρησιμοποίησαν την πένα τους για να λοιδωρήσουν το κίνημα μέσα από τις εφημερίδες των συγκροτημάτων. Πολλή χολή, κρυφή και φανερή, για τους ακτιβιστές που μάχονται και για τους πολίτες που δεινοπαθούν. Τρομοκράτες και κουκουλοφόροι (στην καλύτερη περίπτωση, υποστηρικτές τους) οι μεν, τεμπέληδες και ακαμάτηδες οι δε.
Ο τόπος έχει αποθέματα. Και συνεχώς νέοι άνθρωποι, καλλιεργημένοι και δημιουργικοί, έρχονται στο προσκήνιο, δίπλα σε όσους παλεύουν από την αρχή κόντρα στο μνημόνιο, αλλά και δίπλα σε όσους έβγαλαν τις ωτασπίδες που από ανάγκη, απογοήτευση, ελπίδα, ψευδαίσθηση ή συμβιβασμό, φορούσαν στα χρόνια της ευημερίας ή της αμεριμνησίας. Ποτέ δεν είναι αργά να παλέψεις για τον κοινό σκοπό, αρκεί να μην έχεις πουλήσει με μνημόνια την ψυχή σου στο διάβολο!

 
Στέλιος Ελληνιάδης

ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ :
Περίπτερο Ιδεών – ΔΡΟΜΟΣ της Αριστεράς
φ. 115, Σάββατο 12  Μαΐου 2012

Δελτίο Θυέλλης 1: Προσοχή στους χαμαιλέοντες!

Βλέπω τα πρωινάδικα, τα παράθυρα και τα στρογγυλά τραπέζια. Με ανησυχία.

Αυτό που είναι καθαρό πάει για μουντζούρωμα. Η σαφής και κατηγορηματική βούληση της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού εναντίον του μνημονίου και της εν γένει ασκούμενης πολιτικής από τα κόμματα εξουσίας (ως μηχανισμοί παραμένουν στην εξουσία), κινδυνεύει να αλλοιωθεί από τους μνημονιακούς βουλευτές και διαπλεκόμενους δημοσιογράφους, οι οποίοι είναι εκπαιδευμένοι τεχνικοί της διαστροφής και της σύγχυσης. Με εξαιρετική άνεση, οι χαμαιλέοντες της εξουσίας αλλάζουν χρώματα από στιγμή σε στιγμή, από ατάκα σε ατάκα. Απέναντί τους οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, μόνοι και έρημοι. Ένας ολόκληρος συρφετός πολιτικοδημοσιογραφικός, χωρίς αρχές, χωρίς αναστολές, χωρίς ήθος και ηθική, οι εκτελεστές της άνευ προηγουμένου καταστροφής που υφίσταται η Ελλάδα, προσπαθεί, με την άνεση του επαγγελματία απατεώνα, να βάλει τρικλοποδιές, να φέρει τη συζήτηση στο δικό του γήπεδο, να μεταθέσει τις εγκληματικές ευθύνες του στις δυνάμεις που σημαντικό κομμάτι της κοινωνίας επέλεξε συνειδητά για να βγάλουν τη χώρα από την κρίση. Σε κάθε βήμα, σε κάθε επιχείρημα, σε κάθε «υποχώρηση» των σεσημασμένων της εξουσίας, κρύβεται μία παγίδα. Έμπειροι υπηρέτες της ολιγαρχίας και της παραπληροφόρησης, με τρομοκρατία, απειλές, αλλά και καλοπιάσματα, προσπαθούν να φθείρουν την αξιοπιστία του ΣΥΡΙΖΑ, να κλονίσουν την εμπιστοσύνη που δείχνει ένα αυξανόμενο κομμάτι της κοινωνίας στην Αριστερά. Σχηματίστε κυβέρνηση (με 16,8%!) και θα σας στηρίξουμε (αλλά μην καταγγείλετε το μνημόνιο και μην βάλετε υπό έλεγχο τις τράπεζες) και άλλα παρόμοια, παραπλανητικά, εκτοξεύονται με παραλλαγές από τον Βενιζέλο, τον Σαμαρά και τα άλλα φερέφωνα του μνημονίου. Με εντυπωσιακή κατανόηση για τα προβλήματα των εργαζομένων και με πρωτοφανή διάθεση για συνεργασία, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, εμφανίζονται ως άγγελοι προστάτες των αγαναχτισμένων πολιτών και αρωγοί στην προσπάθεια της Αριστεράς να κυβερνήσει.
Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να προσέξει πάρα πολύ. Να μην χαθεί μέσα στη χαβούζα που αυτοί περιπλέουν με μεγάλη άνεση. Ειδικά στην τηλεόραση, μόνο τα πολύ έμπειρα στελέχη που ξέρουν να χειρίζονται τα «μέσα» πρέπει να αναλαμβάνουν τις επικίνδυνες αποστολές. Δεν είναι όλοι για όλα. Ούτε είναι ώρα για να προβάλλονται στελέχη λόγω της θέσης τους στην κομματική ιεραρχία. Ήδη, μέσα στις δύο πρώτες κρίσιμες μέρες, έγινε φανερό ότι όλο το τηλεοπτικό πεδίο, με ελάχιστες εξαιρέσεις, είναι απ’ άκρη σ’ άκρη ναρκοθετημένο. Όποιος δεν έχει τον απαραίτητο εξοπλισμό, την αναγκαία εμπειρία, την ευχέρεια της δημόσιας αντιπαράθεσης, να μην μπαίνει στο αχαρτογράφητο πεδίο. Δεν θα κάψει μόνο τον εαυτό του, αλλά ολόκληρη την προσπάθεια που βρίσκεται σε εξέλιξη.
Η Αριστερά δεν πρέπει ούτε για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου να χάσει την επαφή της με τη λαϊκή εντολή, με την κοινωνία, με τον πολίτη. Ούτε να υποτιμήσει τους μνημονιακούς. Θα πολεμήσουν με όλα τα μέσα, ΜΕ ΟΛΑ ΤΑ ΜΕΣΑ, για να συκοφαντήσουν και να απαξιώσουν την Αριστερά, να απογοητεύσουν τους πολίτες που τους μούντζωσαν και με την ψήφο τους, να διασώσουν τα συμφέροντα των τοκογλύφων και των εργολάβων της συμφοράς. Τώρα είναι πιο επικίνδυνοι από κάθε άλλη φορά. Μπορεί να συρρικνώθηκαν εκλογικά, αλλά οι στόχοι και τα συμφέροντά τους δεν άλλαξαν. Πίσω από την καλοσυνάτη μάσκα που φόρεσαν για την περίσταση, είναι οι ίδιοι σατανιστές. Με άλλη φρασεολογία, με άλλα τερτίπια, θα προσπαθήσουν να εκτροχιάσουν τη συζήτηση, να θολώσουν τη λαϊκή βούληση, να διαιωνίσουν την πολιτική του μνημονίου. Οι εντολείς τους παραμένουν οι ίδιοι. Κι αυτοί δεν ήταν ούτε είναι οι Έλληνες πολίτες. Είναι η Μέρκελ, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Οι εχθροί μας.
Σύντροφοι, ανεβάστε την εγρήγορσή σας στο ύψιστο επίπεδο. Προσοχή, προσοχή, προσοχή!!!

 

Στέλιος Ελληνιάδης

 

(πρωτοδημοσιεύτηκε 9 Μαΐου 2012 στο :  http://www.facebook.com/stelios.elliniadis)

Η ηθική της Αριστεράς δεν είναι ανταλλάξιμη!

Μανώλης Γλέζος Σκίτσο του Πέτρου Ζερβού

Από παιδί είχα ένα μεγάλο σεβασμό για τους αριστερούς χωρίς να έχω μεγαλώσει σε αριστερή οικογένεια. Η μάνα μου κι ο πατέρας μου, για πολλά χρόνια, έδιναν αγώνα επιβίωσης στην Αθήνα, μόνοι τους, αβοήθητοι, με δυο μικρά παιδιά, από ένα υπόγειο στην πλατεία Καλλιγά, στα Πατήσια. Πρόσφυγες από την Πόλη δεν είχαν την πολυτέλεια να ασχοληθούν με την πολιτική όχι μόνο γιατί δεν γνώριζαν πρόσωπα και πράγματα, αλλά και γιατί η πιεστική προτεραιότητά τους ήταν να βρουν τον τρόπο, σε ένα όχι ιδιαίτερα ευνοϊκό περιβάλλον, να μας ταΐσουν, να μας ντύσουν και να μας μορφώσουν. Αγαπούσαν κάθε έναν και κάθε τι που προερχόταν από την Ελλάδα, είχαν πονέσει με την «τύχη» των Κυπρίων αγωνιστών που πολεμούσαν τους Άγγλους και έγραφαν καλλιγραφικά τα ελληνικά γράμματα.

Ποτέ δεν εκστόμισαν μία αντικομμουνιστική κουβέντα, ούτε υπέκυψαν στις πιέσεις των ασφαλιτών του αστυνομικού τμήματος της Κυψέλης που ζητούσαν από τους καταστηματάρχες πληροφορίες για τα φρονήματα των πελατών τους. Οι αριστεροί τότε, επί καραμανλικής οκταετίας, κουβαλούσαν το στίγμα του «κομμουνιστοσυμμορίτη» ή, κατ’ ελάχιστον, του «συνοδοιπόρου». Αλλά, οι άνθρωποι αριστερών πεποιθήσεων που εμείς γνωρίζαμε προσωπικά, δεν μας φαίνονταν ούτε αιμοβόροι ούτε αλλόκοτοι. Αντιθέτως, ήταν αξιοζήλευτοι. Φτωχοί, αλλά αξιοζήλευτοι. Η θεία Χριστίνα, αδερφή της μητέρας μας, Κοκκινιώτισσα, πρόσφυγας, κομμουνίστρια και χριστιανή, ήταν η προσωποποίηση της αγιοσύνης. Θυσιαστική και ανιδιοτελής. Οι αριστεροί γείτονές μας, οι Βρασιβανόπουλοι, ζούσαν σε ένα μικρό διαμέρισμα γεμάτο από θαυμαστά βιβλία, ανοιχτό σε όλους.

Οι ποιητές, οι συνθέτες, οι ηθοποιοί, οι άνθρωποι που με το έργο τους ομόρφαιναν τη ζωή μας και της έδιναν περιεχόμενο, ήταν, οι περισσότεροι, αριστεροί. Αργότερα, καταλάβαμε ότι δεν ήταν όλοι το ίδιο αγαθοί, αλλά αυτό δεν άλλαζε τη γνώμη μας για τους αριστερούς που προερχόταν από την άμεση δική μας εμπειρία. Η δημιουργικότητα, η αυτοθυσία και η εντιμότητα ήταν έννοιες ταυτόσημες με την Αριστερά. Κι αυτό, για ένα νέο που ψάχνεται, είναι καθοριστικό.

Έγινα αριστερός γιατί από τη μία βίωνα την αδικία και από την άλλη ξεχώριζα τους αριστερούς για τις αρετές τους και την αγάπη τους για τον πολιτισμό. Δεν ήταν εύκολο, ούτε αυτόματο. Χρειάστηκαν πολλά χρόνια και πρόσθετες γνώσεις και εμπειρίες από τα διεθνή και τα εσωτερικά δεδομένα, αλλά η αρχική μου εντύπωση επιβεβαιωνόταν συνεχώς, με αποκορύφωμα τον αγώνα κατά της δικτατορίας που οι αριστεροί έβαζαν τις ιδέες και τα ιδανικά πάνω από τη ζωή τους.

Το ήθος δεν πνίγεται στη λάσπη

Τα σκέφτομαι και τα ξανασκέφτομαι αυτά, σε εποχή μεγάλης σύγχυσης, διαστροφής και παραπληροφόρησης. Σε εποχή που ούτε η Αριστερά είναι ατσαλάκωτη, ούτε η κοινωνία αθώα. Ο εκφυλισμός του ΚΚΣΕ και η διάλυση του σοσιαλιστικού μπλοκ, οι διασπάσεις του ΚΚΕ, ο δογματισμός και η ενσωμάτωση στο σύστημα, καθώς και άλλες παθογένειες, θόλωσαν την εικόνα. Αλλά η Αριστερά, στον πυρήνα της, δεν έπαψε ποτέ να έχει εξαίρετους ανθρώπους, δημιουργικούς, θυσιαστικούς και ανιδιοτελείς. Ούτε οι αρχές, οι θέσεις και οι θεωρίες της έπαψαν να έχουν τη διαχρονική τους αξία, όπως φαίνεται και από την τροπή των πραγμάτων παγκοσμίως.

Σήμερα, ο Μαρξ είναι πολύ επίκαιρος. Και οι μεγάλες φυσιογνωμίας της Αριστεράς παραμένουν στα βάθρα τους. Λένιν, Λούξεμπουργκ, Μάο, Γκράμσι, Χο Τσι Μινχ, Γκεβάρα, Κάστρο… Τσάπλιν, Μαγιακόβσκι, Αϊζενστάιν, Αϊνστάιν, Σαρτρ, Ζαν Λικ Γκοντάρ… Άρης, Μπελογιάννης, Ρίτσος, Θεοδωράκης, Γλέζος… Και εκατομμύρια άγνωστοι, συνεπείς, οραματιστές, μαχητές αριστεροί από το Νεπάλ ως τη Βενεζουέλα. Κι εδώ, δίπλα μας, στη γειτονιά, στο Σύνταγμα, στη Χαλυβουργία, στα Εξάρχεια. Αλλά και στη Θεσσαλονίκη, την Κατερίνη, την Πρέβεζα και το Ρέθυμνο, οι αριστεροί αγωνιστές είναι πανταχού παρόντες! Ακόμα και ηττημένοι, πληγωμένοι και απογοητευμένοι, με βεβαιότητες ή αμφιβολίες, με επαρκείς ή ανεπαρκείς ηγεσίες, είναι στην πρώτη γραμμή! Υπερασπίζονται τα δίκαια, τα ιερά και τα όσια. Στα εργοστάσια για τη δουλειά και το μεροκάματο, στα σχολεία για τη μόρφωση, στο δρόμο για την ελευθερία, στα χαρακώματα για την ανεξαρτησία.

Σε περιόδους όξυνσης, όπως η σημερινή, η επίθεση εναντίον της εργαζόμενης κοινωνίας πηγαίνει πακέτο με την έντονη και εξειδικευμένη επίθεση εναντίον της Αριστεράς. Όχι μόνο πολιτικής και αστυνομικής φύσης, αλλά και ηθικής και πνευματικής. Στοχεύει στο υπογάστριο της Αριστεράς. Με διάφορους τρόπους οι καθεστωτικοί προσπαθούν να μας παρασύρουν στο γήπεδό τους. Δεν είναι λίγοι οι αριστεροί που μέσα στα χρόνια εξόκειλαν, άλλοι με εξαγορά και άλλοι από απογοήτευση και ηττοπάθεια. Ούτε αυτοί που εμφανίζονται πρόθυμοι να διασώσουν το σύστημα στο όνομα ενός αδιευκρίνιστου και παραπλανητικού ευρωπαϊσμού. Ούτε, βέβαια, αυτοί που στο όνομα μιας «καθαρότητας» ή «επαναστατικότητας» σύρουν τους αγώνες σε αδιέξοδα, πολύ μακριά από τα αποστάγματα της διεθνούς και εντόπιας εμπειρίας δύο αιώνων. Όμως, η Αριστερά δεν έχει εξαντλήσει τα «αποθέματά» της, ανανεώνεται, έχει κοινωνικά ερείσματα και εξακολουθεί να έχει όραμα.

Η εξουσία αξιοποιώντας τα πλεονεκτήματα που διαθέτει, π.χ. ελέγχοντας τα ΜΜΕ, αλλά και τις αδυναμίες που είχε ή απέκτησε καθ’ οδόν η Αριστερά, σημαδεύει το κύρος της Αριστεράς που πηγάζει από την κοσμοθεωρία της, αλλά και από τους αγώνες για δημοκρατία, ισότητα, δικαιοσύνη και ανεξαρτησία. Και επειδή αυτά είναι πολύ δύσκολο να αμφισβητηθούν σαν ιστορικά δεδομένα, σαν επιστημονικές αλήθειες ή σαν πανανθρώπινες αξίες, τα βαποράκια της εξουσίας μεταχειρίζονται όλα τα μέσα, τα πιο χυδαία και βάρβαρα, για να στριμώξουν και να εκθέσουν την Αριστερά. Με ψεύτικες υποσχέσεις, διαστρεβλώσεις, συκοφαντίες, λάσπη και τρομοκρατία, προσπαθούν να προκαλέσουν διάτρηση στο πλέγμα των αξιών της Αριστεράς. Και σ’ αυτή την επίθεση η Αριστερά πρέπει να αντιτάξει τις αρχές και το ήθος της.

Δεν υποκύπτουμε σε εκβιασμούς

Βλέπουμε την ενορχηστρωμένη καμπάνια πολιτικών και δημοσιογράφων εναντίον των μεταναστών. Όχι εναντίον των κακοποιών, αλλά εναντίον όλων των ξεριζωμένων αδιακρίτως. Είναι ηλίου φαεινότερο ότι δεν επιζητούν καμία λύση του προβλήματος. Ακόμα κι αν κάνουν τριάντα στρατόπεδα και φυλακίσουν τριάντα χιλιάδες ανθρώπους, τι θα κάνουν με τους 120 χιλιάδες νέους μετανάστες που εισέρχονται κάθε χρόνο και τις εκατοντάδες χιλιάδες που ήδη διαμένουν στη χώρα;

Ο αληθινός στόχος της καμπάνιας είναι πολλαπλός. Επιδιώκουν να αποσπάσουν ψήφους παραπλανώντας, εκφοβίζοντας και διεγείροντας τα πιο πρωτόγονα ένστικτα επιβίωσης από ένα ευάλωτο κομμάτι της κοινωνίας, να εδραιώσουν την αστυνομοκρατία και να αναγκάσουν την Αριστερά να εκτεθεί. Να εκτεθεί εκφράζοντας την αλληλεγγύη της στους μετανάστες που υφίστανται την κακομεταχείριση της κυβέρνησης, της αστυνομίας και της ακροδεξιάς.

Ακόμα και ορισμένοι φίλοι μάς κάνουν κριτική επειδή υποστηρίζουμε τους μετανάστες και αντιτασσόμαστε στις συλλήψεις και τις φυλακίσεις, λέγοντας ότι δεν αντιλαμβανόμαστε τη σοβαρότητα των προβλημάτων που δημιουργεί η παρουσία των ξένων στους εντόπιους. Εμείς, απ’ αυτή την κριτική, πρέπει να κρατήσουμε μόνο το σημείο που αφορά τα προβλήματα που δημιουργούνται στις τοπικές κοινωνίες. Να δείξουμε μεγαλύτερο ενδιαφέρον, κατανόηση και αλληλεγγύη. Να μην υποτιμάμε τη χειροτέρευση της ζωής των κατοίκων από την υπερσυσσώρευση ταλαιπωρημένων ανθρώπων σε ορισμένες περιοχές. Αλλά, αφού υπενθυμίσουμε ότι δεν κάναμε εμείς τον πόλεμο στο Αφγανιστάν ούτε φέραμε τους μετανάστες στην Ελλάδα, δεν πρέπει, σε καμία περίπτωση, να κάνουμε πίσω στην υπεράσπιση της ζωής και της αξιοπρέπειας των ανθρώπων που ζητούν καταφύγιο ή είναι εγκλωβισμένοι παρά τη θέλησή τους στην Ελλάδα. Όχι μόνο επειδή έχουμε οι ίδιοι υπάρξει πρόσφυγες και μετανάστες, ούτε επειδή γνωρίζουμε και καταγγέλλουμε ότι οι πολιτικές των Ευρωπαίων και των Αμερικάνων είναι αυτές που δημιουργούν τα τεράστια μεταναστευτικά ρεύματα των φτωχών προς την Ευρώπη. Αλλά και επειδή η Αριστερά υπερτερεί έναντι των άλλων πολιτικών δυνάμεων λόγω των αρχών και των αξιών της. Αν κάνει εκπτώσεις σε ζητήματα ανθρωπισμού, ήθους και αλληλεγγύης, θα κερδίσει μερικές ψήφους, αλλά θα χάσει την ψυχή της. Κι αν χάσει την ψυχή της, τι είδους Αριστερά θα είναι; Και πώς θα συνεχίσει να προσελκύει στους κόλπους της τους πιο ευαίσθητους και έντιμους ανθρώπους που αποτελούν το αίμα και το μυαλό της;

Πρώτιστο, λοιπόν, καθήκον της Αριστεράς είναι να διαφυλάσσει τις αρχές και τις αξίες της. Με κόστος, όπως πάντα. Εξάλλου, τι νόημα έχει για την Αριστερά να κερδίζει ψήφους που ζητούν τέτοια ανταλλάγματα; Η Αριστερά δεν μπορεί από τη φύση της να επιζητεί οφέλη ανεξαρτήτως κόστους. Την ενδιαφέρει κάθε βήμα που κατακτά στην καθημερινή πάλη, την ενδιαφέρει η άμεση διεύρυνση της επιρροής της, αλλά σκέφτεται και προοπτικά. Ο καινούριος κόσμος δεν θα μοιάζει με τον παλιό. Μακροπρόθεσμα, η κοινωνία θα συνταχθεί μαζί μας, για υψηλότερους στόχους, για πραγματική απελευθέρωση, ισότητα και δημοκρατία, μόνο εάν η Αριστερά διατηρήσει με σθένος και θυσίες την ηθική της ανωτερότητα, το κύρος που μάγεψε κι εμένα όταν ήμουν έφηβος και κρατάει ακόμα.

Στέλιος Ελληνιάδης

Δημοσιεύτηκε στον Δρόμο της Αριστεράς,  φ.110,  7/4/2012.