Δελτίο Θυέλλης 1: Προσοχή στους χαμαιλέοντες!

Βλέπω τα πρωινάδικα, τα παράθυρα και τα στρογγυλά τραπέζια. Με ανησυχία.

Αυτό που είναι καθαρό πάει για μουντζούρωμα. Η σαφής και κατηγορηματική βούληση της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού εναντίον του μνημονίου και της εν γένει ασκούμενης πολιτικής από τα κόμματα εξουσίας (ως μηχανισμοί παραμένουν στην εξουσία), κινδυνεύει να αλλοιωθεί από τους μνημονιακούς βουλευτές και διαπλεκόμενους δημοσιογράφους, οι οποίοι είναι εκπαιδευμένοι τεχνικοί της διαστροφής και της σύγχυσης. Με εξαιρετική άνεση, οι χαμαιλέοντες της εξουσίας αλλάζουν χρώματα από στιγμή σε στιγμή, από ατάκα σε ατάκα. Απέναντί τους οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, μόνοι και έρημοι. Ένας ολόκληρος συρφετός πολιτικοδημοσιογραφικός, χωρίς αρχές, χωρίς αναστολές, χωρίς ήθος και ηθική, οι εκτελεστές της άνευ προηγουμένου καταστροφής που υφίσταται η Ελλάδα, προσπαθεί, με την άνεση του επαγγελματία απατεώνα, να βάλει τρικλοποδιές, να φέρει τη συζήτηση στο δικό του γήπεδο, να μεταθέσει τις εγκληματικές ευθύνες του στις δυνάμεις που σημαντικό κομμάτι της κοινωνίας επέλεξε συνειδητά για να βγάλουν τη χώρα από την κρίση. Σε κάθε βήμα, σε κάθε επιχείρημα, σε κάθε «υποχώρηση» των σεσημασμένων της εξουσίας, κρύβεται μία παγίδα. Έμπειροι υπηρέτες της ολιγαρχίας και της παραπληροφόρησης, με τρομοκρατία, απειλές, αλλά και καλοπιάσματα, προσπαθούν να φθείρουν την αξιοπιστία του ΣΥΡΙΖΑ, να κλονίσουν την εμπιστοσύνη που δείχνει ένα αυξανόμενο κομμάτι της κοινωνίας στην Αριστερά. Σχηματίστε κυβέρνηση (με 16,8%!) και θα σας στηρίξουμε (αλλά μην καταγγείλετε το μνημόνιο και μην βάλετε υπό έλεγχο τις τράπεζες) και άλλα παρόμοια, παραπλανητικά, εκτοξεύονται με παραλλαγές από τον Βενιζέλο, τον Σαμαρά και τα άλλα φερέφωνα του μνημονίου. Με εντυπωσιακή κατανόηση για τα προβλήματα των εργαζομένων και με πρωτοφανή διάθεση για συνεργασία, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, εμφανίζονται ως άγγελοι προστάτες των αγαναχτισμένων πολιτών και αρωγοί στην προσπάθεια της Αριστεράς να κυβερνήσει.
Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να προσέξει πάρα πολύ. Να μην χαθεί μέσα στη χαβούζα που αυτοί περιπλέουν με μεγάλη άνεση. Ειδικά στην τηλεόραση, μόνο τα πολύ έμπειρα στελέχη που ξέρουν να χειρίζονται τα «μέσα» πρέπει να αναλαμβάνουν τις επικίνδυνες αποστολές. Δεν είναι όλοι για όλα. Ούτε είναι ώρα για να προβάλλονται στελέχη λόγω της θέσης τους στην κομματική ιεραρχία. Ήδη, μέσα στις δύο πρώτες κρίσιμες μέρες, έγινε φανερό ότι όλο το τηλεοπτικό πεδίο, με ελάχιστες εξαιρέσεις, είναι απ’ άκρη σ’ άκρη ναρκοθετημένο. Όποιος δεν έχει τον απαραίτητο εξοπλισμό, την αναγκαία εμπειρία, την ευχέρεια της δημόσιας αντιπαράθεσης, να μην μπαίνει στο αχαρτογράφητο πεδίο. Δεν θα κάψει μόνο τον εαυτό του, αλλά ολόκληρη την προσπάθεια που βρίσκεται σε εξέλιξη.
Η Αριστερά δεν πρέπει ούτε για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου να χάσει την επαφή της με τη λαϊκή εντολή, με την κοινωνία, με τον πολίτη. Ούτε να υποτιμήσει τους μνημονιακούς. Θα πολεμήσουν με όλα τα μέσα, ΜΕ ΟΛΑ ΤΑ ΜΕΣΑ, για να συκοφαντήσουν και να απαξιώσουν την Αριστερά, να απογοητεύσουν τους πολίτες που τους μούντζωσαν και με την ψήφο τους, να διασώσουν τα συμφέροντα των τοκογλύφων και των εργολάβων της συμφοράς. Τώρα είναι πιο επικίνδυνοι από κάθε άλλη φορά. Μπορεί να συρρικνώθηκαν εκλογικά, αλλά οι στόχοι και τα συμφέροντά τους δεν άλλαξαν. Πίσω από την καλοσυνάτη μάσκα που φόρεσαν για την περίσταση, είναι οι ίδιοι σατανιστές. Με άλλη φρασεολογία, με άλλα τερτίπια, θα προσπαθήσουν να εκτροχιάσουν τη συζήτηση, να θολώσουν τη λαϊκή βούληση, να διαιωνίσουν την πολιτική του μνημονίου. Οι εντολείς τους παραμένουν οι ίδιοι. Κι αυτοί δεν ήταν ούτε είναι οι Έλληνες πολίτες. Είναι η Μέρκελ, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Οι εχθροί μας.
Σύντροφοι, ανεβάστε την εγρήγορσή σας στο ύψιστο επίπεδο. Προσοχή, προσοχή, προσοχή!!!

 

Στέλιος Ελληνιάδης

 

(πρωτοδημοσιεύτηκε 9 Μαΐου 2012 στο :  http://www.facebook.com/stelios.elliniadis)

Η ηθική της Αριστεράς δεν είναι ανταλλάξιμη!

Μανώλης Γλέζος Σκίτσο του Πέτρου Ζερβού

Από παιδί είχα ένα μεγάλο σεβασμό για τους αριστερούς χωρίς να έχω μεγαλώσει σε αριστερή οικογένεια. Η μάνα μου κι ο πατέρας μου, για πολλά χρόνια, έδιναν αγώνα επιβίωσης στην Αθήνα, μόνοι τους, αβοήθητοι, με δυο μικρά παιδιά, από ένα υπόγειο στην πλατεία Καλλιγά, στα Πατήσια. Πρόσφυγες από την Πόλη δεν είχαν την πολυτέλεια να ασχοληθούν με την πολιτική όχι μόνο γιατί δεν γνώριζαν πρόσωπα και πράγματα, αλλά και γιατί η πιεστική προτεραιότητά τους ήταν να βρουν τον τρόπο, σε ένα όχι ιδιαίτερα ευνοϊκό περιβάλλον, να μας ταΐσουν, να μας ντύσουν και να μας μορφώσουν. Αγαπούσαν κάθε έναν και κάθε τι που προερχόταν από την Ελλάδα, είχαν πονέσει με την «τύχη» των Κυπρίων αγωνιστών που πολεμούσαν τους Άγγλους και έγραφαν καλλιγραφικά τα ελληνικά γράμματα.

Ποτέ δεν εκστόμισαν μία αντικομμουνιστική κουβέντα, ούτε υπέκυψαν στις πιέσεις των ασφαλιτών του αστυνομικού τμήματος της Κυψέλης που ζητούσαν από τους καταστηματάρχες πληροφορίες για τα φρονήματα των πελατών τους. Οι αριστεροί τότε, επί καραμανλικής οκταετίας, κουβαλούσαν το στίγμα του «κομμουνιστοσυμμορίτη» ή, κατ’ ελάχιστον, του «συνοδοιπόρου». Αλλά, οι άνθρωποι αριστερών πεποιθήσεων που εμείς γνωρίζαμε προσωπικά, δεν μας φαίνονταν ούτε αιμοβόροι ούτε αλλόκοτοι. Αντιθέτως, ήταν αξιοζήλευτοι. Φτωχοί, αλλά αξιοζήλευτοι. Η θεία Χριστίνα, αδερφή της μητέρας μας, Κοκκινιώτισσα, πρόσφυγας, κομμουνίστρια και χριστιανή, ήταν η προσωποποίηση της αγιοσύνης. Θυσιαστική και ανιδιοτελής. Οι αριστεροί γείτονές μας, οι Βρασιβανόπουλοι, ζούσαν σε ένα μικρό διαμέρισμα γεμάτο από θαυμαστά βιβλία, ανοιχτό σε όλους.

Οι ποιητές, οι συνθέτες, οι ηθοποιοί, οι άνθρωποι που με το έργο τους ομόρφαιναν τη ζωή μας και της έδιναν περιεχόμενο, ήταν, οι περισσότεροι, αριστεροί. Αργότερα, καταλάβαμε ότι δεν ήταν όλοι το ίδιο αγαθοί, αλλά αυτό δεν άλλαζε τη γνώμη μας για τους αριστερούς που προερχόταν από την άμεση δική μας εμπειρία. Η δημιουργικότητα, η αυτοθυσία και η εντιμότητα ήταν έννοιες ταυτόσημες με την Αριστερά. Κι αυτό, για ένα νέο που ψάχνεται, είναι καθοριστικό.

Έγινα αριστερός γιατί από τη μία βίωνα την αδικία και από την άλλη ξεχώριζα τους αριστερούς για τις αρετές τους και την αγάπη τους για τον πολιτισμό. Δεν ήταν εύκολο, ούτε αυτόματο. Χρειάστηκαν πολλά χρόνια και πρόσθετες γνώσεις και εμπειρίες από τα διεθνή και τα εσωτερικά δεδομένα, αλλά η αρχική μου εντύπωση επιβεβαιωνόταν συνεχώς, με αποκορύφωμα τον αγώνα κατά της δικτατορίας που οι αριστεροί έβαζαν τις ιδέες και τα ιδανικά πάνω από τη ζωή τους.

Το ήθος δεν πνίγεται στη λάσπη

Τα σκέφτομαι και τα ξανασκέφτομαι αυτά, σε εποχή μεγάλης σύγχυσης, διαστροφής και παραπληροφόρησης. Σε εποχή που ούτε η Αριστερά είναι ατσαλάκωτη, ούτε η κοινωνία αθώα. Ο εκφυλισμός του ΚΚΣΕ και η διάλυση του σοσιαλιστικού μπλοκ, οι διασπάσεις του ΚΚΕ, ο δογματισμός και η ενσωμάτωση στο σύστημα, καθώς και άλλες παθογένειες, θόλωσαν την εικόνα. Αλλά η Αριστερά, στον πυρήνα της, δεν έπαψε ποτέ να έχει εξαίρετους ανθρώπους, δημιουργικούς, θυσιαστικούς και ανιδιοτελείς. Ούτε οι αρχές, οι θέσεις και οι θεωρίες της έπαψαν να έχουν τη διαχρονική τους αξία, όπως φαίνεται και από την τροπή των πραγμάτων παγκοσμίως.

Σήμερα, ο Μαρξ είναι πολύ επίκαιρος. Και οι μεγάλες φυσιογνωμίας της Αριστεράς παραμένουν στα βάθρα τους. Λένιν, Λούξεμπουργκ, Μάο, Γκράμσι, Χο Τσι Μινχ, Γκεβάρα, Κάστρο… Τσάπλιν, Μαγιακόβσκι, Αϊζενστάιν, Αϊνστάιν, Σαρτρ, Ζαν Λικ Γκοντάρ… Άρης, Μπελογιάννης, Ρίτσος, Θεοδωράκης, Γλέζος… Και εκατομμύρια άγνωστοι, συνεπείς, οραματιστές, μαχητές αριστεροί από το Νεπάλ ως τη Βενεζουέλα. Κι εδώ, δίπλα μας, στη γειτονιά, στο Σύνταγμα, στη Χαλυβουργία, στα Εξάρχεια. Αλλά και στη Θεσσαλονίκη, την Κατερίνη, την Πρέβεζα και το Ρέθυμνο, οι αριστεροί αγωνιστές είναι πανταχού παρόντες! Ακόμα και ηττημένοι, πληγωμένοι και απογοητευμένοι, με βεβαιότητες ή αμφιβολίες, με επαρκείς ή ανεπαρκείς ηγεσίες, είναι στην πρώτη γραμμή! Υπερασπίζονται τα δίκαια, τα ιερά και τα όσια. Στα εργοστάσια για τη δουλειά και το μεροκάματο, στα σχολεία για τη μόρφωση, στο δρόμο για την ελευθερία, στα χαρακώματα για την ανεξαρτησία.

Σε περιόδους όξυνσης, όπως η σημερινή, η επίθεση εναντίον της εργαζόμενης κοινωνίας πηγαίνει πακέτο με την έντονη και εξειδικευμένη επίθεση εναντίον της Αριστεράς. Όχι μόνο πολιτικής και αστυνομικής φύσης, αλλά και ηθικής και πνευματικής. Στοχεύει στο υπογάστριο της Αριστεράς. Με διάφορους τρόπους οι καθεστωτικοί προσπαθούν να μας παρασύρουν στο γήπεδό τους. Δεν είναι λίγοι οι αριστεροί που μέσα στα χρόνια εξόκειλαν, άλλοι με εξαγορά και άλλοι από απογοήτευση και ηττοπάθεια. Ούτε αυτοί που εμφανίζονται πρόθυμοι να διασώσουν το σύστημα στο όνομα ενός αδιευκρίνιστου και παραπλανητικού ευρωπαϊσμού. Ούτε, βέβαια, αυτοί που στο όνομα μιας «καθαρότητας» ή «επαναστατικότητας» σύρουν τους αγώνες σε αδιέξοδα, πολύ μακριά από τα αποστάγματα της διεθνούς και εντόπιας εμπειρίας δύο αιώνων. Όμως, η Αριστερά δεν έχει εξαντλήσει τα «αποθέματά» της, ανανεώνεται, έχει κοινωνικά ερείσματα και εξακολουθεί να έχει όραμα.

Η εξουσία αξιοποιώντας τα πλεονεκτήματα που διαθέτει, π.χ. ελέγχοντας τα ΜΜΕ, αλλά και τις αδυναμίες που είχε ή απέκτησε καθ’ οδόν η Αριστερά, σημαδεύει το κύρος της Αριστεράς που πηγάζει από την κοσμοθεωρία της, αλλά και από τους αγώνες για δημοκρατία, ισότητα, δικαιοσύνη και ανεξαρτησία. Και επειδή αυτά είναι πολύ δύσκολο να αμφισβητηθούν σαν ιστορικά δεδομένα, σαν επιστημονικές αλήθειες ή σαν πανανθρώπινες αξίες, τα βαποράκια της εξουσίας μεταχειρίζονται όλα τα μέσα, τα πιο χυδαία και βάρβαρα, για να στριμώξουν και να εκθέσουν την Αριστερά. Με ψεύτικες υποσχέσεις, διαστρεβλώσεις, συκοφαντίες, λάσπη και τρομοκρατία, προσπαθούν να προκαλέσουν διάτρηση στο πλέγμα των αξιών της Αριστεράς. Και σ’ αυτή την επίθεση η Αριστερά πρέπει να αντιτάξει τις αρχές και το ήθος της.

Δεν υποκύπτουμε σε εκβιασμούς

Βλέπουμε την ενορχηστρωμένη καμπάνια πολιτικών και δημοσιογράφων εναντίον των μεταναστών. Όχι εναντίον των κακοποιών, αλλά εναντίον όλων των ξεριζωμένων αδιακρίτως. Είναι ηλίου φαεινότερο ότι δεν επιζητούν καμία λύση του προβλήματος. Ακόμα κι αν κάνουν τριάντα στρατόπεδα και φυλακίσουν τριάντα χιλιάδες ανθρώπους, τι θα κάνουν με τους 120 χιλιάδες νέους μετανάστες που εισέρχονται κάθε χρόνο και τις εκατοντάδες χιλιάδες που ήδη διαμένουν στη χώρα;

Ο αληθινός στόχος της καμπάνιας είναι πολλαπλός. Επιδιώκουν να αποσπάσουν ψήφους παραπλανώντας, εκφοβίζοντας και διεγείροντας τα πιο πρωτόγονα ένστικτα επιβίωσης από ένα ευάλωτο κομμάτι της κοινωνίας, να εδραιώσουν την αστυνομοκρατία και να αναγκάσουν την Αριστερά να εκτεθεί. Να εκτεθεί εκφράζοντας την αλληλεγγύη της στους μετανάστες που υφίστανται την κακομεταχείριση της κυβέρνησης, της αστυνομίας και της ακροδεξιάς.

Ακόμα και ορισμένοι φίλοι μάς κάνουν κριτική επειδή υποστηρίζουμε τους μετανάστες και αντιτασσόμαστε στις συλλήψεις και τις φυλακίσεις, λέγοντας ότι δεν αντιλαμβανόμαστε τη σοβαρότητα των προβλημάτων που δημιουργεί η παρουσία των ξένων στους εντόπιους. Εμείς, απ’ αυτή την κριτική, πρέπει να κρατήσουμε μόνο το σημείο που αφορά τα προβλήματα που δημιουργούνται στις τοπικές κοινωνίες. Να δείξουμε μεγαλύτερο ενδιαφέρον, κατανόηση και αλληλεγγύη. Να μην υποτιμάμε τη χειροτέρευση της ζωής των κατοίκων από την υπερσυσσώρευση ταλαιπωρημένων ανθρώπων σε ορισμένες περιοχές. Αλλά, αφού υπενθυμίσουμε ότι δεν κάναμε εμείς τον πόλεμο στο Αφγανιστάν ούτε φέραμε τους μετανάστες στην Ελλάδα, δεν πρέπει, σε καμία περίπτωση, να κάνουμε πίσω στην υπεράσπιση της ζωής και της αξιοπρέπειας των ανθρώπων που ζητούν καταφύγιο ή είναι εγκλωβισμένοι παρά τη θέλησή τους στην Ελλάδα. Όχι μόνο επειδή έχουμε οι ίδιοι υπάρξει πρόσφυγες και μετανάστες, ούτε επειδή γνωρίζουμε και καταγγέλλουμε ότι οι πολιτικές των Ευρωπαίων και των Αμερικάνων είναι αυτές που δημιουργούν τα τεράστια μεταναστευτικά ρεύματα των φτωχών προς την Ευρώπη. Αλλά και επειδή η Αριστερά υπερτερεί έναντι των άλλων πολιτικών δυνάμεων λόγω των αρχών και των αξιών της. Αν κάνει εκπτώσεις σε ζητήματα ανθρωπισμού, ήθους και αλληλεγγύης, θα κερδίσει μερικές ψήφους, αλλά θα χάσει την ψυχή της. Κι αν χάσει την ψυχή της, τι είδους Αριστερά θα είναι; Και πώς θα συνεχίσει να προσελκύει στους κόλπους της τους πιο ευαίσθητους και έντιμους ανθρώπους που αποτελούν το αίμα και το μυαλό της;

Πρώτιστο, λοιπόν, καθήκον της Αριστεράς είναι να διαφυλάσσει τις αρχές και τις αξίες της. Με κόστος, όπως πάντα. Εξάλλου, τι νόημα έχει για την Αριστερά να κερδίζει ψήφους που ζητούν τέτοια ανταλλάγματα; Η Αριστερά δεν μπορεί από τη φύση της να επιζητεί οφέλη ανεξαρτήτως κόστους. Την ενδιαφέρει κάθε βήμα που κατακτά στην καθημερινή πάλη, την ενδιαφέρει η άμεση διεύρυνση της επιρροής της, αλλά σκέφτεται και προοπτικά. Ο καινούριος κόσμος δεν θα μοιάζει με τον παλιό. Μακροπρόθεσμα, η κοινωνία θα συνταχθεί μαζί μας, για υψηλότερους στόχους, για πραγματική απελευθέρωση, ισότητα και δημοκρατία, μόνο εάν η Αριστερά διατηρήσει με σθένος και θυσίες την ηθική της ανωτερότητα, το κύρος που μάγεψε κι εμένα όταν ήμουν έφηβος και κρατάει ακόμα.

Στέλιος Ελληνιάδης

Δημοσιεύτηκε στον Δρόμο της Αριστεράς,  φ.110,  7/4/2012.

9.000 Τούρκοι σώζουν μια ελληνική εφημερίδα!

Βόσπορος [DECLAN MCCULLAGH PHOTOGRAPHY]

 

Κωνσταντινούπολη: Τούρκοι και Κούρδοι αδερφοί!

Apoyevmatini Kapanmasιn!

Αρχικά, μερικοί διανοούμενοι σαν τον Baskιn Oran (πολιτικός επιστήμονας, καθηγητής πανεπιστημίου, μέλος της συμβουλευτικής παρά τω πρωθυπουργώ επιτροπής για τα ανθρώπινα δικαιώματα, αρθρογράφος της αρμενικής εφημερίδας Agos) και τον Samim Akgönül (πολιτικός επιστήμονας, καθηγητής στο πανεπιστήμιο του Στρασβούργου, συγγραφέας του έργου «Έλληνες στην Τουρκία») αποφάσισαν να υποστηρίξουν την εφημερίδα.

Κατόπιν, το «Ίδρυμα τουρκικών οικονομικών και κοινωνικών μελετών» (TESEV) ανοίγει ένα δημόσιο διάλογο μέσω του διαδικτύου με καλεσμένο τον εκδότη της εφημερίδας Μιχάλη Βασιλειάδη ο οποίος ανακοινώνει ότι αφενός λόγω της χαμηλής κυκλοφορίας αφετέρου λόγω της περικοπής της βοήθειας που έπαιρνε από την Ελλάδα, είναι αναγκασμένος να διακόψει την έκδοση, στις 12 Ιουλίου, ακριβώς 86 χρόνια από τη μέρα που γεννήθηκε, το 1925. Ένας άλλος διανοούμενος, ο Efe Kerim Sözeri, που παρακολουθεί το διάλογο εντυπωσιάζεται και ξεκινάει μία καμπάνια στο twitter με τίτλο «Να μην κλείσει η Απογευματινή»! Σχεδόν ταυτόχρονα, φοιτητές του πανεπιστημίου Bilgi, ετοιμάζουν βιντεοκλιπάκια που τα ανεβάζουν στο Youtube, ενώ κάποιοι άλλοι προωθούν την εκστρατεία μέσα από τα δικά τους μπλογκ. Μ’ αυτό τον τρόπο εμπλέκονται τα ΜΜΕ, από τις εφημερίδες του κατεστημένου Hürriyet, Sabah, Radikal κ.λπ. μέχρι τις αριστερές Özgür Gündem, Evrensel κ.ά. Η εκστρατεία παίρνει τέτοιες διαστάσεις που ακόμα και μερικοί συντηρητικοί αρθρογράφοι με μεγάλη επιρροή όπως ο Hιncal Uluç και ο Hasmet Babaoglu γράφουν ότι η «Απογευματινή» αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της κουλτούρας της Istanbul και πρέπει να σωθεί. Ο Uluç επικοινωνεί με τον Mehmet Atalay, που είναι επικεφαλής του οργανισμού που μοιράζει τα κρατικά λεφτά στις εφημερίδες (μιλάμε για τεράστια ποσά που πηγαίνουν με το γνωστό ανατολίτικο τρόπο σε εφημερίδες υπό τον όρο ότι έχουν ελάχιστη κυκλοφορία πέντε χιλιάδων αντιτύπων), ο οποίος πηγαίνει αυτοπροσώπως στα γραφεία της «Απογευματινής» για να βρει λύση στο πρόβλημά της!

Με τέτοιες παρεμβάσεις, ίσως και η Βουλή να αλλάξει το νόμο για τις επιχορηγήσεις ώστε να κρατηθούν μειονοτικές εφημερίδες όπως η «Απογευματινή», η αρμενική Agos και η εβραϊκή Salom.

Τσέκαρα τις αντιδράσεις. Ως συνήθως υπήρχαν κάτι ξεθυμασμένες φωνές μίσους για τους Έλληνες, αλλά τίποτα αξιοπρόσεκτο. Αντιθέτως, ενθουσιάστηκα διαπιστώνοντας ότι σε ελάχιστο χρονικό διάστημα πάνω από 9.000 Τούρκοι της Πόλης εκδήλωσαν την επιθυμία τους να στηρίξουν την ελληνική εφημερίδα! 200 γράφτηκαν αμέσως συνδρομητές! Είμαι σίγουρη ότι κανένας τους δεν θα μπορεί να διαβάσει την εφημερίδα. Ούτε εγώ μπορώ παρ’ όλα τα μαθήματα ελληνικών που κάνω. Δεν με πειράζει καθόλου αυτό. Η εφημερίδα αυτή είναι μέρος και της δικής μου κουλτούρας. Ίσως και καλύτερα που δεν μπορώ να τη διαβάσω, γιατί νομίζω ότι είναι συντηρητική εφημερίδα. Αλλά ούτε αυτό με ενοχλεί. Θέλω να συνεχίσει να κυκλοφορεί, όπως και οι Agos και Salom.

Το λυπηρό είναι ότι έχουν απομείνει μόνο 614 οικογένειες Ρωμιών στην Τουρκία. Η κυκλοφορία της εφημερίδας είναι 600 αντίτυπα, που σημαίνει ότι όλες οι οικογένειες παίρνουν την εφημερίδα, πλην 14, κάθε μέρα, το βραδάκι. Όταν συνειδητοποιώ τον αριθμό, με πιάνουν τα δάκρυα.

Στις 12 Ιουλίου 2011, το σημείωμα του εκδότη στην εφημερίδα γράφτηκε, για πρώτη φορά στα 86 της χρόνια, στην τουρκική γλώσσα. Ο κ. Βασιλειάδης πιστεύει ότι ένα από τα καθήκοντα της «Απογευματινής» είναι να κρατάει ζωντανά τα ρωμέικα και να ευαισθητοποιεί τους Έλληνες.

Σας μεταφράζω μέρος από το σημείωμά του:

«Αγαπητοί φίλοι που γίνατε συνδρομητές χωρίς να ξέρετε την ελληνική γλώσσα, σήμερα, γιορτάζουμε τα γενέθλια της εφημερίδας. Χωρίς εσάς, θα ήταν μέρα θρήνου. Η εφημερίδα της κοινότητας των Ρωμιών της Πόλης θα έστελνε το τελευταίο της φύλλο στο τυπογραφείο. Μας έχει συγκινήσει τόσο πολύ η ευαισθησία σας που δεν ξέρουμε πώς να χειριστούμε αυτό το πνευματικό φορτίο. Εσείς υιοθετήσατε την «Απογευματινή» λέγοντας ότι είναι και δική σας πολιτιστική κληρονομιά. Ενώσατε τη φωνή σας με τη δική μας κραυγή να μην αφήσουμε την «Απογευματινή» να κλείσει. Αυτοί που δεν άκουσαν τη δική μας αδύνατη φωνή, σίγουρα θα ακούσουν τη δική σας δυνατή φωνή.»

Στη συνέχεια, ο εκδότης ευχαριστεί αυτούς που ξεκίνησαν την εκστρατεία και καταλήγει:

«Με την υποστήριξή σας, αν και δεν λύσαμε το πρόβλημα οριστικά, κερδίσαμε τον αναγκαίο χρόνο για να μπορέσουμε να το κάνουμε. Η συμπεριφορά σας που άγγιξε τις καρδιές μας πέρα από κάθε περιγραφή, απέδειξε ότι η κατάσταση είναι κακή, αλλά όχι απελπιστική και μας έδωσε ξανά τη δύναμη να αγωνιστούμε. Να είστε καλά.»

Υπέροχο. Δεν είναι υπέροχο;

Με αγάπη,

Μπαχάρ

H Βαhar Ocal Duzgoren είναι συγγραφέας και μεταφράστρια και ζει στο Βόσπορο.

Τι όμορφα πρόσωπα αυτά που στο Youtube στέλνουν το μήνυμα «Να μην κλείσει η Απογευματινή»! Ανάμεσά τους οι Altan Erkekli, Memet Ali Alabora, Mustafa Altioklar, Hidir Gevis, Altan Gördüm, Ahu Özyurt, Vahide Gördüm, Nihal Bengisu Karaca, η κοινωνιολόγος Hilal Kaplan που αγωνίστηκε χρόνια για το δικαίωμά της να φορά μαντίλα σε δημόσιους χώρους, ο Levent üzümcü που απευθύνει την έκκληση στα ελληνικά και η καταπληκτική τραγουδίστρια Rojin στα κουρδικά!

Η μόνη φωνή που δεν ακούεται είναι του ελληνικού κράτους, που κόβοντας τη βοήθεια στις ελληνικές κοινότητες της παρευξείνιας περιοχής, συντελεί στην πολιτισμική γενοκτονία του Ελληνισμού!

Στέλιος Ελληνιάδης

 

 ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ :

 φ. 74,  Σάββατο 16 Ιουλίου 2011
 

 

Κύριοι βουλευτές: Άει σιχτίρ!

Τελευταία, με αφορμή ψηφοφορίες και επεισόδια, βλέπεις και ακούς μέσω τηλεόρασης κάποιους άφαντους βουλευτές από την επαρχία. Απ’ αυτούς που σπανίως βλέπεις στην αίθουσα συνεδριάσεων και σπανιότατα τους δίνεται ο λόγος για να μιλήσουν, έστω και ενώπιον κενών εδράνων. Τώρα, τους ακούς και φρικάρεις με το επίπεδό τους, με το λόγο και τη στάση τους. Επαρχιωτισμός κακιάς ώρας. Φτήνια και μιζέρια. Και κάκιστα ελληνικά. Δείγμα κραυγαλέο της παρακμής του πολιτικού συστήματος και του πολιτισμού των εκλεγμένων αντιπροσώπων του λαού. Σε πλήρη αντιστοιχία με την παρακμή της άρχουσας τάξης και τον εκφυλισμό των κομμάτων εξουσίας.
Η παραγωγή της κοινωνίας σε επίπεδο ανθρώπινου δυναμικού στους τομείς της οικονομίας και της πολιτικής, φτωχή έως άθλια. Από πάνω μέχρι κάτω.

(Xρήστος Παπουτσής – Σκίτσο του Πέτρου Ζερβού για το άρθρο)

 
Τελικά, η ένταξη στην ευρωπαϊκή ένωση αντί να οδηγήσει τη χώρα προς τα πάνω, κατέληξε στη χρεοκοπία και την υποτέλεια. Η ντόπια νομενκλατούρα ανίκανη να συμβάλλει στη διαμόρφωση μιας αστικής τάξης που θα συνδέει τα συμφέροντά της με την πορεία του τόπου συνολικά, συνταυτίστηκε με τα κρατικοδίαιτα και ληστρικά κυκλώματα και τα ενίσχυσε αναδεικνύοντας νέους επιχειρηματίες εξίσου αν όχι περισσότερο διεφθαρμένους και αντιπαραγωγικούς με τους προϋπάρχοντες.
Χωρίς εθνικό σχέδιο, εφαρμόζοντας εισαγόμενες πολιτικές σε φάση ανόδου της κυριαρχίας του χρηματιστικού κεφαλαίου, προσάρμοσε την ύπαρξή της στη νέα μορφή εξάρτησης. Καθώς συρρικνωνόταν η αγροτική παραγωγή με δέλεαρ τις ευρωπαϊκές επιδοτήσεις και η αποβιομηχάνιση αναπληρωνόταν με το δανεισμό, οι βασικές παραγωγικές δυνάμεις του τόπου, αγρότες, βιομήχανοι και εργάτες, εξασθενούσαν, και τις θέσεις τους καταλάμβαναν παρασιτικοί παράγοντες που πλούτιζαν με μίζες και μεσιτίες και με τη λεηλασία του αποταμιευμένου πλούτου (χρηματιστήριο, αποθεματικά ασφαλιστικών ταμείων κ.λπ.), των επιδοτήσεων και των κρατικών δανείων.
Έτσι, με προνομιακές διευκολύνσεις, νόμους και παρανομίες, αναπτύχθηκε μία παρασιτική αντιπαραγωγική οικονομική κάστα από την οποία σταδιακά εξαρτήθηκε το κράτος και το πολιτικό προσωπικό των δύο μεγάλων κομμάτων. Και τώρα, έχοντας ρίξει τη χώρα στη βαθιά παγίδα των διεθνών τοκογλύφων, που ευστόχως αποκαλούνται «ευρωπαϊκή οικογένεια» (κάτι πιο μεγάλο από την Κόζα Νόστρα), η παρασιτική οικονομική κάστα και η πολιτική της έκφραση μέσα από τα κόμματα εξουσίας και τις παραφυάδες τους, ακολουθούν πειθήνια τις έξωθεν εντολές, αυξάνουν το χρέος, διαλύουν τα κοινωνικά δίκτυα προστασίας, εκποιούν άρον – άρον τον εθνικό πλούτο, υποβαθμίζουν το επίπεδο αξιοπρεπούς διαβίωσης του πολίτη και περιάγουν τη χώρα σε νέο καθεστώς υποτέλειας.
Η επικρατούσα πολιτική τάξη εκπροσωπεί το κυρίαρχο ληστρικό οικονομικό μόρφωμα, που αποτελείται κυρίως από κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες, τυχοδιώκτες, λαθρεμπόρους και λαμόγια, και δεν έχει καμία σχέση μ’ αυτό που είναι υπαρκτό σε άλλες χώρες ως εθνική αστική τάξη. Για τη διάσωση του μορφώματος αυτού και της ίδιας της ύπαρξής της, η πολιτική κάστα καταλύει ακόμα και τη σχετική ανεξαρτησία της χώρας που αποκτήθηκε με πολύ μεγάλους αγώνες, θυσίες, πολέμους, επαναστάσεις, προσφυγιές, μεταναστεύσεις και εργασία και μόχθο 180 χρόνων.
Βεβαίως, η εξάρτηση και η υποτέλεια δεν είναι άγνωστα χαρακτηριστικά της νεοελληνικής άρχουσας τάξης. Ενυπάρχουν στις ηγεμονικές ομάδες από την ίδρυση του ελληνικού κράτους. Απλά, ανάλογα με την ιστορική φάση, άλλοτε κυριαρχούν, άλλοτε υποχωρούν και άλλοτε ελλοχεύουν.
Η καταλήστευση και υπερχρέωση του τόπου συμβαδίζει με τον πλήρη εκφυλισμό των ηγετικών ομάδων και την ανάδειξη μιας πολιτικής υποκουλτούρας, της οποίας οι φορείς, βουλευτές και παρατρεχάμενοι γραφειοκράτες, πανεπιστημιακοί, οικονομολόγοι, δημοσιογράφοι κ.λπ., αγκιστρώνονται στους τοκογλύφους των μητροπόλεων για να διατηρήσουν τα κεκτημένα, πρόθυμα εκποιώντας τη χώρα και εξαθλιώνοντας το λαό της χωρίς ίχνος εθνικής συνείδησης και αξιοπρέπειας.
Αυτής της ποιότητας οι πολιτικοί υποκλίνονται στον Γιούνκερ που δηλώνει απερίφραστα ότι η Ελλάδα χάνει μέρος της εθνικής κυριαρχίας της, και συνεχίζουν απτόητοι την παράδοση της χώρας στους ξένους και τους ντόπιους υπαλλήλους τους.
Μπορεί οι τοκογλύφοι να έρχονται απ’ έξω, αλλά η Ελλάδα προδόθηκε και παραδίδεται από μέσα.

Λύματα και μπάζα

Ο πλούτος του τόπου και τα περιουσιακά στοιχεία που σωρεύτηκαν με κόπους και θυσίες γενεών, τα στοιχειώδη δικαιώματα και οι βασικές αμοιβές που κατακτήθηκαν με αγώνες, σπουδές και εργασία, ήταν ο στόχος. Η λεηλασία του έθνους και του λαού ήταν προσχεδιασμένη. Τα εκτελεστικά της όργανα έπρεπε να κατασκευαστούν. Και να μην κινδυνεύουν, όπως φανερώνει και ο νόμος περί ευθύνης υπουργών.
Μέσα στα χρόνια, τα κόμματα εξουσίας φιλτράρανε όλους τους βουλευτές τους. Για να είναι, στην κρίσιμη στιγμή, τέτοιας ποιότητας που ενώ ο λαός θα αιμορραγεί, οι βουλευτές –όρθιοι- θα χειροκροτούν ενθουσιωδώς το μνημόνιο, δηλαδή τη συνθήκη υποτέλειας και ξεπουλήματος της χώρας.
Όλες αυτές τις μέρες, ακούγαμε διάφορους βουλευτές, κάτι ανθρωπάκια, να απαντούν σε ερωτήσεις δημοσιογράφων. Τι θλιβερό θέαμα-ακρόαμα! Κατά βάσιν αγράμματοι, και το χειρότερο, ιδιοτελείς και πειθαρχημένοι. Επιλεγμένοι προσεκτικά, περασμένοι από δέκα φίλτρα, με βασικό κριτήριο να είναι πειθήνιοι, να μην έχουν άποψη, υπήκοοι όχι της πατρίδας, του τόπου, του λαού, αλλά της ηγετικής ομάδας που μοιράζει τα χαρτιά και αξιολογεί συμπεριφορές και χαρακτήρες. Κι αν κάποιοι ξεφεύγουν από τον κανόνα, κατάλοιπα άλλων εποχών, αποβάλλονται αμέσως. Ποτέ δεν είναι αργά. Κάτι γάτες, τύπου Λιάνη και Φλωρίδη, για την υστεροφημία τους, αυτοαποβάλλονται, βλέποντας το πλοίο να μπατάρει αύτανδρο. Ένα ελεγχόμενο εσωτερικό ξεκαθάρισμα. Εξάλλου, το σύστημα που οι ίδιοι κατασκεύασαν, το προβλέπει αυτό. Δίνει 50 βουλευτές πριμ στο κόμμα που θα βγει πρώτο στις εκλογές. Τζάμπα 50 βουλευτές, για να έχει περιθώρια ο μηχανισμός να αποβάλλει τους απείθαρχους με ασφάλεια.
Έτσι γίνονται βουλευτές κάτι απίθανοι τύποι, βγαλμένοι μέσα από τα ρετάλια των κομματικών μηχανισμών, που εκτός από ρουσφέτια, αποτελούν το μαγειρείο απ’ όπου το κέντρο φιλτράρει υποψηφίους για τα ψηφοδέλτια. Επιλέγονται από τους μηχανισμούς και εκλέγονται με τη συμβολή του πιο σκληρού πυρήνα ψηφοφόρων του κόμματος. Κάθε ικμάδα έχει χαθεί από τα κόμματα. Το σημερινό ΠΑΣΟΚ προέρχεται από τα λύματα του λαϊκού κινήματος του ’80. Και η Νέα Δημοκρατία κρατάει τα μπάζα της παραδοσιακής ελληνικής Δεξιάς. Εκφυλίστηκαν ταυτόχρονα, η ελληνική Δεξιά και η ελληνικού τύπου σοσιαλδημοκρατία. Και στους πυρήνες τους παραμένουν οι ψηφοφόροι που έχουν ευνοηθεί από το κόμμα ή είναι αρκετά βολεμένοι και δεν θέλουν να διαταραχτεί το στάτους κβο, ή είναι εντελώς… γκαγκά και ψηφίζουν από φόβο ή κεκτημένη ταχύτητα. Ψηφοφόροι σαν αυτούς που μόλις εκδιώχτηκε για διαφθορά, ο πρώην υπουργός Αιγαίου, ο ανεκδιήγητος Παυλίδης, κατέβηκαν σύσσωμοι στο λιμάνι της Ρόδου για να τον υποδεχτούν σαν ήρωα. Αυτοί κυβερνούν, από πάνω κι από κάτω. Ψηφοφόροι για γέλια και βουλευτές για κλάματα. Και πάνω σ’ αυτή τη σαθρή βάση, έστησαν μέσα στα χρόνια και οι εναπομείναντες πρωτοκλασάτοι τα φέουδα και τις εργολαβίες τους.
Γι’ αυτό, καλό είναι να μην ενθουσιαζόμαστε παραπάνω απ’ ό,τι μας επιτρέπουν οι πραγματικές συνθήκες. Ένα σημαντικό μέρος του λαού δεν έχει πάρει ακόμα χαμπάρι και μπορεί να την κάνει, να τους ξαναψηφίσει. Και, επαναλαμβάνω, δεν θα είναι λίγοι αυτοί, οι αμετανόητοι, οι συμφεροντολόγοι, οι τρομοκρατημένοι και οι άσχετοι. Γιατί εδώ δεν είναι ούτε Βενεζουέλα, ούτε Τουρκία, που κάποια στιγμή οι πολίτες στείλανε σπίτι τους όλη την παλιά ηγετική ομάδα, κόμματα, πρωθυπουργούς, υπουργούς και βουλευτές, αφήνοντας έξω από τη Βουλή όλους τους πρωτοκλασάτους, όπως την Τσιλέρ και τον Τζεμ.
Ας προσπαθήσουμε περισσότερο, λοιπόν, να ευαισθητοποιήσουμε όσο το δυνατόν πιο πολλούς, με την ελπίδα ότι η πλειοψηφία του ελληνικού λαού δεν θα μας κρεμάσει και θα βροντοφωνάζει μαζί μας: άει σιχτίρ!

Στέλιος Ελληνιάδης

 

 

Είμαστε όλοι κουκουλοφόροι!

Ακούστε. Η αστυνομία και η ΚΥΠ κάνουν παιχνίδι με τις κινητοποιήσεις. Και ασφαλίτες προβοκάτορες έχουν και επεισόδια που δικαιολογούν την αστυνομική βία και καταστολή στήνουν. Εξάλλου, αυτά τα επεισόδια, με τις καταστροφές, είναι απαραίτητα για να έχει κάτι να πει ο Πρετεντέρης και η Τρέμη στο δελτίο ειδήσεων, να ξελασπώσουν τον Παπουτσή και την κυβέρνηση. Τους είναι απαραίτητα τα επεισόδια, αυθεντικά ή στημένα. Κι εδώ είναι το σημείο που ένας κόσμος από τον λεγόμενο αντιεξουσιαστικό χώρο, μειοψηφικός, δεν μπορεί να αντιληφτεί.
Ότι ο τσαμπουκάς με την αστυνομία σε εκτονώνει, αλλά δεν σε υπηρετεί. Κι ότι τους συμφέρει να παίζουμε στο γήπεδό τους. Γιατί έχουν υπεροπλία και γιατί ελέγχουν την επικοινωνία. Παίζεις άθελά σου το παιχνίδι τους. Γιατί η ανατροπή τους, η κατάκτηση της ελευθερίας και της αμεσοδημοκρατίας, θέλει δουλειά, πολύ δουλειά, και θέλει μεγάλη συμμετοχή, και θέλει την απονομιμοποίηση του συστήματος στις συνειδήσεις. Αλλά αυτό δεν γίνεται με πετροπόλεμο. Θέλει δύναμη, αλλά και εξυπνάδα, και σχέδιο.
Δεν συμφωνώ όμως, με την ευκολία που στελέχη της Αριστεράς επικεντρώνουν το σχολιασμό τους σε προβοκάτορες αποφεύγοντας να κάνουν το διαχωρισμό ανάμεσα στους νέους που τα σπάνε και τους ασφαλίτες που προβοκάρουν. Η μάζα αυτών των παιδιών είναι παιδιά του γείτονα. Διαφωνούμε με τις επιλογές τους, κάνουμε αυστηρή κριτική στον τρόπο δράσης τους, άμα λάχει πλακωνόμαστε μαζί τους, αλλά αυτό δεν μας δίνει το δικαίωμα να τους ταυτίζουμε με τους ασφαλίτες. Αυτό είναι στρέβλωση, ανακρίβεια, συκοφαντία και αδικία. Η Αριστερά έχει πολύ πικρή πείρα από συκοφαντίες. Μην ξεχνάμε ότι συμμορίτες μας ανέβαζαν και πράκτορες ξένων δυνάμεων μας κατέβαζαν. Δεκαετίες ολόκληρες για κατασκόπους έστελναν τους αριστερούς στα δικαστήρια και τα εκτελεστικά αποσπάσματα.
Γυρίζει ένα νέο παιδί στο σπίτι του με ανοιγμένο κεφάλι, κι ακούει στην τηλεόραση εκπροσώπους της Αριστεράς να απολογούνται για τα επεισόδια μιλώντας αδιακρίτως για προβοκάτορες. Και αυτό το παιδί, που περιφέρεται μήνες ή χρόνια σαν αδέσποτος σκύλος ψάχνοντας για την ανύπαρκτη δουλειά των 500 ευρώ, τρελαίνεται ακόμα περισσότερο ακούγοντας να τον αποκαλούν ασφαλίτη, επειδή ο τρόπος που εκφράζει την αγανάχτησή του δεν ταιριάζει με τη λελογισμένη διαμαρτυρία των αριστερών κομμάτων. Φτάνει. Η κριτική μας στους ακραίους του αντιεξουσιαστικού χώρου πρέπει να είναι τεκμηριωμένη, ψύχραιμη, αριστερή. Τελεία.
Εξάλλου, σήμερα, είμαστε όλοι κουκουλοφόροι! Στις τσάντες μας, μαζί με τα χαρτομάντηλα, τα κλειδιά, την ταυτότητα, το τηλέφωνο, το κραγιόν ή το κομπολόι, κουβαλάμε και μία μάσκα, χειρουργική, αντιασφυξιογόνο ή των μπογιατζήδων. Προστέθηκε από ανάγκη στα απαραίτητα αξεσουάρ κάθε απλού πολίτη που κατεβαίνει σε μια διαδήλωση, απεργία ή πλατεία. Ενδεχομένως, αύριο ή μεθαύριο, με την ένταση της κρατικής βαρβαρότητας, να προστεθεί και μία πέτρα.

Μασκέ,
Γκαούρ

 

 ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΑΝ  :

 φ. 73,  Σάββατο 9 Ιουλίου 2011